ΚΑΛΟ
ΚΑΙ ΚΑΚΟ ΙΣΟΝ ΤΙ;
Η
αγάπη αλλάζει τούτο τον κόσμο.
Μια δήλωση που σε κάνει να διερωτάσαι, να σκέφτεσαι. Και
αν τον αλλάζει πως ξέρουμε ότι τον αλλάζει για το καλό, πως ξέρουμε ότι αυτό
που βιώνουμε είναι αγάπη και όχι απλώς μια ψευδαίσθηση, μια προσκόλληση του
μυαλού; Πως ξέρουμε ότι το καλό είναι πάντα καλό; Γιατί να είναι καλό αφού
μπορεί να είναι και κακό ; Ποια είναι αυτή η παρουσία μέσα μας που προσδιορίζει
το ένα και αναιρεί το άλλο; Ποιος είναι ο σωστός δρόμος; Υπάρχει σωστό και
λάθος , καλό και κακό; Πως τα διαχωρίζουμε αυτά, αγαπημένε Θεέ και δημιουργέ,
πως;
Ερωτήσεις
που φυλακίζουν κάθε μυαλό στην έννοια της δυαδικότητας, της πολικότητας των δύο
αντιθέσεων, του άσπρου και του μαύρου, του γιν-γιαν καλό- κακό. Αν πάρουμε ότι
ο Θεός είναι ένα, ολότητα, αγάπη. Το μόνο πράγμα που είναι αληθινό σε όλες τις
διαστάσεις, της γνωστές και άγνωστες. Τα άλλα όλα είναι απαραίτητες
ψευδαισθήσεις για την λειτουργία του παιχνιδιού. Η αγάπη που ενώνει τα δύο
άκρα, αντίθετα και τα φέρνει στο κέντρο κάνοντας το ένα, ολόκληρο. Το κακό και
το καλό κάνει το ένα, τον Δημιουργό. Ο Θεός περιέχει και το καλό και το κακό
μέσα του, είναι μέρος της ψευδαίσθησης τους παιχνιδιού, δεν μπορεί να υπάρχει
το ένα χωρίς το άλλο. Το κακό δεν είναι το αντίθετο του Θεού, ο Θεός είναι το
καλό και το κακό μαζί. Το κακό είναι το αντίθετο του καλού, όχι του Θεού.
Επιλέγουμε να βλέπουμε το φως, να είμαστε φως, εργάτες του
φωτός. Αν επιλέγουμε να είμαστε πολεμιστές του Φωτός τότε βλέπουμε το
σκοτάδι-κακό, σαν εχθρό μας και αρχίζει τότε η αντιπαράθεση. Η αγάπη όμως λέει
πως και το φως και το σκοτάδι είναι απαραίτητα για την ύπαρξη του Θεού, αν
διαλυθεί το σκοτάδι τότε και ο Θεός θα καταστραφεί και θα ξαναρχίσουμε από την
αρχή, τουλάχιστον σε αυτή τη πραγματικότητα που ξέρουμε και ορίζουμε ος
αληθινή. Δεν πάει φίλοι μου όμως έτσι, δεν θα διαλυθεί ο Δημιουργός.
Είναι
όλα μέρος του σχεδίου, είναι εντάξει να υπάρχει και το κακό. Είναι μέρος της
απέραντης αγάπης που λέμε Θεός Δημιουργός. Τα άλλα ξέρουμε ότι είναι
ψευδαίσθηση. Οπως μια ταινία που βλέπουμε και μας συνεπαίρνει συναισθηματικά,
μας ανεβάζει, μας κατεβάζει και την απολαμβάνουμε. Ξέρουμε ότι είναι ψέμα, ότι
είναι δημιουργία του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, αλλά μένουμε εκεί και το
ζούμε. Έτσι πρέπει να ζούμε καθημερινά όπως να βλέπουμε την ταινία της ζωής μας
και να την απολαμβάνουμε. Να μην παίρνουμε κανένα άκρο στην σκηνή (ρόλο) αλλά
να παραμένουμε θεατής Να μην μπαίνουμε σε κανένα ρόλο μας σοβαρά, αλλά να
παραμείνουμε ουδέτερος θεατής να βιώνουμε και να αυτοψυχαγωγούμαστε. Να
επικεντρωνόμαστε στο πως εξελίσσεται το έργο στην δομή, στην κατάσταση, στην
πορεία και όχι στο αποτέλεσμα. Ξέρουμε ότι η ταινία είναι ψέμα, δεν συμβαίνει.
Το ίδιο και η ζωή μας, παίζουμε με αγάπη το παιχνίδι και παίρνουμε τα μηνύματα,
εκπαιδεύοντας την ψυχή. Το κάνουμε για να κινείται ο Θεός-Σύμπαν προς την
αλλαγή. Αγωγή της ψυχής όπως λέγεται, έτσι υπάρχει κίνηση και γίνεται η αλλαγή.
Αν δεν
υπήρχε ούτε καλό ούτε κακό τότε δεν θα υπήρχε ούτε αλλαγή. Είναι σαν το εγώ
παίζει το ρόλο του με τις προσκολλήσεις του σαν αντρίκελο του κακού που μας
απομακρύνει από τον παρόντα χρόνο και το φως, το καλό. Έτσι μπαίνουμε στον
αγώνα ενάντια στο εγώ. Αυτόματα δημιουργείται μια αντίθεση, Εγώ – Ψυχή. Όμως
και το εγώ είναι μέρος της ύπαρξης μας, απλά ο καθένας μας είναι αυτό που
είναι, θεατής στην δική του ταινία της ζωής του. Δεν παίρνουμε κανένα ρόλο στα
σοβαρά.
Είναι
σαν να βλέπουμε μπροστά μας ένα πρόσωπο. Μια το βλέπουμε αριστερά και μια
δεξιά, ποτέ όμως ίσια στα μάτια. Ας το δούμε από μια διαφορετική οπτική τώρα.
Ας πούμε ότι ο Θεός έχει δύο γιους, τον Χριστό και το Σατανά. Όταν
επιλέγουμε να κοιτάμε τον ένα από τους δύο αν δεν συγκεντρωθούμε σε αυτόν που
κοιτάμε τότε απλά κοιτάμε ότι υπάρχει απέναντι από αυτόν και όχι μέσα του.
Αυτόματα ο άλλος απέναντι γίνεται ο εχθρός και τότε μπαίνουμε στο παιγνίδι ότι
πρέπει να κάνουμε κάτι να το σταματήσουμε, ίσως να μεγαλώσουμε, να μπούμε σε
αντίθεση, να, να, να...πολλά, να έρθουμε γενικά σε αντιπαράθεση. Όχι! Μέσα από
τους Υιούς του Θεού μπορούμε να φτάσουμε στον Θεό, τουλάχιστον ο καθένας με τον
τρόπο του και το χρόνο του. Αυτό είναι επιλογή του καθενός με πια πλευρά θα
πάει, γι’αυτό έχουμε και την ελεύθερη βούληση. Απλά να αποδεχτούμε και ο άλλος
υπάρχει και να κοιτάμε στο κέντρο το πρόσωπο και όχι του ώμους του, όχι τι
είναι δίπλα του, το κέντρο, το πρόσωπο, την πηγή, τον Θεό τον ίδιο.
Ας το δούμε με ακόμα μια διαφορετική οπτική. Είναι
σαν να έχουμε ένα τρίγωνο και στις γωνιές κάτω είναι το καλό και το κακό, στην
Τρίτη γωνιά πάνω είναι ο Θεός. Βλέπεται μπαίνουμε πάλι στην κατάσταση του πάνω
και του κάτω της πολικότητας. Όταν το καλό και το κακό αντί να μιλούν με τον
Πατέρα Θεό πάνω, μιλούν μεταξύ τους, τότε εναντιώνονται το ένα με το άλλο πιο
από τα δυο είναι το καλύτερο. Τότε κανένα δεν πάει στην κορυφή του τριγώνου που
είναι ο Θεός και μένουν εκεί και τσακώνονται αιώνια χωρίς να αναβαθμίζονται.
Χάνονται στην πολικότητα της αντίθεσης και του ανταγωνισμού. Ο αιώνιος πόλεμος
του καλού με το κακό που οδηγεί στην συνεχή και ατέλειωτη μετενσάρκωση.
Πως να το κάνουμε τώρα θα διερωτάστε φίλοι μου; Απλά να ασχοληθούμε
με αυτό που κάνουμε χωρίς να ψάχνουμε τι κάνουν οι αντίθετοι από εμάς. Αν
ασχολούμαστε με τι κάνουν οι άλλοι δεν θα έχουμε χρόνο για να δούμε τι
κάνουμε εμείς και θα αγνοήσουμε το δικό μας κέντρο, το εσώτερο μας και το δρόμο
προς τη θέοση μας. Έτσι δεν θα μεγαλώσουμε, δεν θα μάθουμε ποτέ μας. Η ροπή της
μετενσάρκωσης έτσι γίνεται. Αν βγουν μπροστά τα αντίθετα μας απλώς τα
αναγνωρίζουμε και βλέπουμε κατά πόσο μπορούμε να τα μετουσιώσουμε, ως ένα
σημείο, ως ένα βαθμό. Όσο μας επιτρέπετε και δεν μας αλλάζει εσωτερικά σαν τα
αντίθετα μας. Μετά τα αφήνουμε να ζήσουν την δικής τους ιστορία, την δική τους
ψευδαίσθηση, τα αφήνουμε και προχωράμε μέσα από το κέντρο μας προς το θεό.
Από την
άλλη αν δεχτούμε ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός, τότε έχουμε μια
συγκεκριμένη εργασία, ένα συγκεκριμένο συμβόλαιο να πράξουμε. Άρα ότι και να
γίνει αυτό ήρθαμε να κάνουμε. Αν μπαίνουμε σε ανταγωνισμό και βλέπουμε τι κάνει
ο άλλος, να κάνουμε και εμείς, τότε βγαίνουμε έξω από τον δρόμο μας. Μπορεί να
κάνουμε το ίδιο. Δεν υπάρχει λόγος όμως να μπούμε σε ανταγωνισμό. Και αυτό είναι
πολικότητα. Αυτό μας βάζει στην δυαδικότητα, την αντιπαλότητα των αντιθέτων και
έτσι καθυστερούμε στον δρόμο μας και δεν προχωρούμε. Απλώς ας επιτρέψουμε στον
καθένα να κάνει το ίδιο με εμάς. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μας πάρει ,ή κλέψει
την δική μας απασχόληση, το σκοπό μας, το συμβόλαιο μας. Δεν σημαίνει ότι θα
καταστρέψει τη δουλειά μας, τους κόπους μας επειδή εργάζεται με άλλο τρόπο, με
άλλη ενέργεια από τη δική μας. Αυτά είναι η δράση του εγώ που καταλήγει στη
πολικότητα του διαχωρισμού και ποιο κάτω του κακού. Ας αφήσουμε λοιπόν και
άλλους να κάνουν το ίδιο με εμάς. Αφού είμαστε διαφορετική τότε θα κάνουμε
διαφορετικά την ίδια εργασία από τους άλλους γιατί κανένας δεν είσαι εσύ
άνθρωπε. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να δούμε ποιος κάνει το ίδιο με εμάς για να
δούμε πως θα υπερβούμε την κατάσταση από πάνω του να τον κρίνουμε ος κακό για
να πάρουμε εμείς την αντίθετη θέση στο καλό. Όχι, αυτό είναι καθαρό εγώ.
Ας
συμπεριφερθούμε φίλοι μου, όπως είμαστε ο καθένας διαφορετικός. Να μην
μπαίνουμε στους νόμους της πολικότητας τους αντιθέτου, αυτό μας καθυστερεί.
Ουδετερότητα για να φτάσουμε στον ηλιακό λόγο, όπως τον λέει και η
Πλαβάσκυ, ηλιακό λόγο, τον Δημιουργό Θεό.
Αθανάσιος Παναγή - Κορίνα Κονταξάκη
