Κτητική διαδικασία και προσκόλληση

Κτητική διαδικασία και προσκόλληση

Η κτητικότητα είναι η κατώτερη δόνηση που μπορεί να λειτουργήσει ο άνθρωπος ζητώντας ασφάλεια. 

Η κτητικότητα εξυμνείται σαν η διαδρομή της ψυχής μέσα από κάθε πειρασμό και εξομάλυνσή της ιδέας  προς την καθημερινή ζωή. Την ώρα που ο άνθρωπος εκφράζει κτητικότητα και αρνείται ή αδυνατεί να ξεκολλήσει από το θέμα που τον κρατάει θεωρώντας το δικό του , παράγεται μια ορμόνη. Αυτή η ορμόνη είναι η αρχέγονη ορμόνη που παραγόταν από την πρώιμη εποχή του ανθρώπου τον σπηλαίων, για να του δώσει δύναμη να φύγει η να πολεμήσει για τη ζωή του. Τώρα πολεμά και στηρίζει πάλι αυτό που θεώρει δικό του με ένα διαφορετικό τρόπο αλλά με την ίδια ορμή για επιβίωση. Τότε ήταν εντάξει να παλεύει για επιβίωση. Τώρα όμως είναι μια ψευδαίσθηση που κουβαλά για να υποστηρίξει αυτό που θεωρεί δικό το.  Αυτή η ορμόνη όταν παράγεται δημιουργεί ακόμα πιο δυνατούς δεσμούς με το θέμα που θεωρεί ο άνθρωπος ότι πρέπει να προστατέψει. Η κατάσταση αυτή δεν κινείται στα υλικά  πράγματα μόνο , αλλά και στα αιθερικά πνευματικά ρευστά, που πάλι ο άνθρωπος θεωρεί δικά του. Αρνείται να ξεκολλήσει και να τα αφήσει, γιατί κυριαρχείται από την ψευδαίσθηση της διαστατικής υπόστασης κατοχής,  της αρχέγονης φύσης επιβίωσης του είδους του. Δηλαδή καθορίζει το μέτρο κίνησης της γραμμής της ψυχής μέσα στην ύλη ως η ψυχή σαν υλικό υπόστατο.

Με αυτό τον τρόπο η ίδια η έννοια της ψυχής χάνεται και τα χαμηλότερα ρευστά λειτουργούν και οδηγούν από μόνα τους τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είναι πια οδηγός της ίδιας του της ζωής. Μέσα από αυτά τα χαμηλά ρευστά δρα το σύστημα κοινωνίας που χειραγωγεί τον άνθρωπο.

Η προσκόλληση είναι το επακόλουθο της κτητικότητας, που δημιουργεί θέματα από τις υλικές δομές μέχρι τις αιθερικές δομές. Η κατάσταση να κρατούνται τα άσχημα ως θησαυροί διαλύοντας κάθε ευκαιρία για πνευματική αφύπνιση, είναι μια σοβαρή ψυχολογική ασθένεια του χρονικού πεδίου σήμερα. Η ατονία της σκέψης σε βαθμό δημιουργίας ψευδαισθήσεων – με ψέματα από τις προσκολλήσεις, λειτουργεί σαν μηχανή καθήλωσης και εγκλεισμού της ψυχής. Αναγνωρίζεται πολλές φορές από τον νου, αλλά υπάρχει μια άλλη μορφή ψεύτικης δύναμης μέσα στον άνθρωπο που καταστέλλει το ξύπνημα και την αφύπνιση του. Αυτή είναι ο φόβος της προσκόλλησης στη μη αλλαγή. Οποιαδήποτε αλλαγή παράγει φόβο στον άνθρωπο με το λόγο ότι θα χρειαστεί να ξεκολλήσει και να ξεβολευτεί για αυτό δημιουργεί μια άλλη κατάσταση μεγάλης δύναμης φόβου που τον κρατά παράλυτο. Στην πορεία , ο άνθρωπος επειδή αρνείται να ξεκολλήσει από τα δικά του, γίνεται ανήθικος.

Ο άνθρωπος δημιούργησε ένα άρρωστο σύστημα με την πάροδο των χρόνων . Ένα σύστημα αλυσίδα που αδύνατη να δει τον εαυτό από μέσα. Έτσι του μένει η μόνη επιλογή να θεοποιήσει την ύλη μέσα από τις 5 του αισθήσεις, και όλα τα άλλα , απλά να τα διαγράψει.

Μα αυτό είναι πολύ βαρύ και ο άνθρωπος καταλήγει να χάνει συνεχώς το δρόμο του και να μην τον ξαναβρίσκει ποτέ. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας ζει τώρα με αυτόν τον τρόπο.

Ερχόμαστε στο τρίτο μέρος της ομιλίας μας. Αν τα καταφέρει να βγει ο άνθρωπος με τη παρέμβαση των ελαφριών οδηγών του, δημιουργώντας του ένα οδυνηρό περιστατικό που του συμβαίνει στη ζωή του , το επόμενο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει ,είναι η ηθική υπόσταση που καθορίζει το ύψος της ψυχής που ανεβαίνει.  Μπορεί να αγγίξει το πνεύμα. Η ψυχή όταν προφέρεται η λέξη «δικό μου» συντονίζεται και δημιουργούνται σαν θρομβώσεις στα Ναντις (ενεργειακά κέντρα) του σώματος του. Κάθε φορά που ο άνθρωπος λέει αυτή τη φράση,  εγκλείει τον εαυτό μέσα σε αυτό –υλικό ή αιθερικό αντικείμενο της προσφοράς του προς τον κατώτερο εαυτό του. Οι θρομβώσεις αυτές, χτίζονται μέσα στο αιθερικό σώμα και εγκλωβίζουν τη ψυχή όλο και περισσότερο. Κάθε μια από αυτές τις θρομβώσεις , δημιουργεί μια αλυσίδα που κρατά και κλειδώνει την ψυχή μέσα βαθιά στο σώμα. Αυτές τις θρομβώσεις μπορούμε να τις αποκαλέσουμε δομημένα στοιχεία ψευδαίσθησης ή πιο απλά, κτητικά συμφέροντα. Τότε είναι που η ζωή σταμάτα. Ο άνθρωπος γερνάει αλλά δεν ωριμάζει. Ενηλικιώνεται αλλά ακόμα βρίσκεται στην παιδικά νοητική ηλικία του. Δεν μπορεί να μάθει από τα δικά του λάθη επειδή κρατιέται από τις προσκολλήσεις και τη κτητικότητες του. Δεν μπορεί να εξελιχθεί, είναι σε μια κατάσταση «παγώματος» , απλά περνά τη ζωή του, χωρίς καμία επίγνωση γιατί ζει. Στην ουσία το σώμα είναι φτιαγμένο για να ζήσει 300 χρόνια τουλάχιστον αλλά κουράζεται με τις αλυσίδες που είναι δεμένο, με τα κτητικά συμφέροντα  που έχει δημιουργήσει και φυλακίσει την ίδια του τη ζωή.

Η κατάσταση της αναγνώρισης είναι το πρώτο στάδιο αφύπνισης.

Να ξεβολευτεί ο άνθρωπος και να μπει στην πράξη και πρακτική της σοφίας είναι το δεύτερο στάδιο και δυσκολότερο.

Φυσικά είναι δύσκολο να αγγιχτεί ένας νους που είναι βουτηγμένος στην πίστη και στα δόγματα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Η κτητική διαδικασία είναι η γραμμή της σημερινής ζωής του ανθρώπου. Φτιαγμένη μέσα από ένα σύστημα που χρειάζεται να χαθεί ολοκληρωτικά, για να αφυπνιστεί ο άνθρωπος. Πως όμως ,θα διερωτάστε. μπορείτε να τα χάσετε όλα; Δεν είναι ανάγκη να τα χάσετε όλα. Απλά χρειάζεται να μπείτε στη διαδικασία να αποκολληθείτε από κάθε ένα κτητικό συμφέρον που το αποκαλείτε «δικό μου». Έτσι θα σας δοθεί η ευκαιρία να κατανοήσετε γιατί το χρειάζεστε, γιατί το θέλετε και ποιο είναι το ψευδές κέρδος που παίρνετε με το να διατηρείτε κάτι άσχημο κοντά σας, που σας σταματά απλά να ζήσετε με αγάπη. Τότε, αφού κατανοήσετε , μπορείτε να δημιουργήσετε σχέσεις με ανώτερες δομές, με τα υπάρχοντα σας , έτσι μπορείτε να τα έχετε ή να τα δίνετε χωρίς να βλάπτετε τη φυσιολογία σας.

Απλά αγαπημένοι, να μην ταυτίζεστε με αυτά και να μην τα θεωρείτε δικά σας, αφού είσαστε όλοι ενωμένοι, τότε τίποτα δεν είναι δικό σας. Όλα ανήκουν σε όλους. Δύσκολο να το δεχτείτε στην ανθρώπινη υπόσταση της ατομικότητας αλλά είναι ένα από τα θέματα που κυριαρχούν στους καιρούς αυτούς.

Η κτητικότητα λοιπόν είναι μια κατάσταση που ριζώνει όταν ο άνθρωπος αρχίζει να  αποκαλεί κάτι δικό του, ακόμα και κάτι αιθερικό όπως τα συναισθήματα. Εκεί  χάνει την αίσθηση της ένωσης με όλα και δίνει μορφή, αξία, υπόσταση στην ίδια την ψευδαίσθηση του. Έτσι τη νιώθει σαν κάτι αληθινό. Αυτή η ψευδαίσθηση έχει να κάνει με την ασφάλεια επιβίωσης . «Έχει για να είναι» , αντί να είναι και απλά, αν χρειάζεται να έχει. Μια ψευδαίσθηση που στα χρονικά δρώντα της ανθρωπότητας τώρα, άρχισε να σπάει με την οικονομική κρίση. Αυτή η έλλειψη και χάσιμο της ύλης παρέχεται στην ανθρωπότητα μια ελπίδα να αφυπνιστεί και να ελευθερώσει τη ψυχή της.

Η αγάπη όταν είναι κτητική, απλά ικανοποιεί το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης. Η αγάπη όταν είναι μια ανάγκη για ασφάλεια, δεν πρέπει να λέγεται αγάπη αλλά κτητικότητα.

Η αγάπη είναι στην ουσία ένα είδος ελεύθερου μοιράσματος και όχι περιορισμού. Αν την κρατάς, σβήνει.

Η αγάπη όταν μοιράζεται δεν ξεθωριάζει αλλά γίνεται πιο φωτεινή!!!

Αθανάσιος Παναγή

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ -ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ  ΣΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ : «Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ -ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ» με τον Αθανάσιο Παναγή .

Συγχώρεση σημαίνει να μπορέσω να ελευθερώσω την μπλοκαρισμένη ενέργεια που κρατώ μέσα μου με κτητικότητα. Η συγχώρεση δεν είναι απλή διαδικασία. Είναι σαν ένα κάρβουνο που μας καίει, αλλά ο πόνος του καψίματος μας τυφλώνει, και αντί να το πετάξουμε, το κρατάμε πιο σφιχτά.

«Για να ελευθερωθεί από τα δεσμά το άτομο , χρειάζεται να αναγνωρίσει τον

κατώτερο εαυτό (εγώ) σαν μια ψευδαίσθηση δεσίματος με το υλικό πεδίο του

απόντα  χρόνου (παρελθόν και μέλλον). Να καταφέρει να είναι στο «κεντρικό

του τώρα». 

"Με αυτή την πρώτη συνειδητή επέκταση, αρχίζουν να αναταράζονται

οι συναισθηματικές δημιουργημένες σκεπτομορφές που περιτριγυρίζουν το άτομο.Τότε μπορεί να τις δει και να τολμήσει να τις σπάσει. Η εμπειρία όμως τουφόβου, επανέρχεται βεβιασμένα σαν κτητική ασφαλιστική δικλίδα. με δύναμη, Το άτομο παραλύει και για ακόμα μια φορά μένει στο κενό και επιστρέφει εκεί που ήταν: στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Η κατάσταση να αποφασίσει να αποχωρήσει έξω από αυτή την εμπειρία φόβου και κάρματος είναι ένα από τα τρέχοντα ζητήματα του πλανήτη σας, τώρα. Πολλοί από εσάς δεν το καταφέρνουν και συνεχίζουν να μεταφέρουν αυτές τις αλυσίδες σε κάθε ενσάρκωση απλά επειδή δεν τολμούν να αποφασίσουν να ελευθερωθούν. Αυτή η ελευθέρωση έχει δοθεί ως ο ορισμός συγχώρεσης.»

Το πρώτο βήμα για να συγχωρέσουμε , είναι να βιώσουμε πόσο πολύ το «εγώ» έχει κυριαρχήσει στη ζωή. Το «εγώ» είναι απαραίτητο. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε σε σώμα. Αυτή είναι η χρήση του «εγώ». Όταν όμως από ένα εργαλείο , γίνεται ο κυρίαρχος της ζωής, τότε αρχίζει η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και το άτομο παίρνει τη ζωή προσωπικά.

«Το κατώτερο εγώ και η ψυχή χρειάζονται μια ισοζυγία μεταξύ τους. Η ψυχή

δέχεται την εργασία όπως του την αναθέτει το πνεύμα και οδηγείται από αυτό.

Το εγώ ,εκπροσωπεί τα κατώτερα ρευστά που ισοδυναμούν με τη συνειδητότητα του ατόμου όπως έχει χτιστεί. Όταν δίνεται ένταση σε αυτά τα κατώτερα ρευστά και ξεχειλίζουν, βγαίνουν αιθερικές -νοητικές ρίζες προς τα πάνω και εγκλωβίζουν την ψυχή σε μια ψευδαίσθηση διαχωρισμού μέσα στην υλιστική φυλακή διαμέσου της κτητικότητας που το ίδιο το άτομο το επιτρέπει. Τότε αρχίζει να δηλητηριάζει τα εσωτερικά όργανα και αυτά με τη σειρά τους

αναπαράγουν το δηλητήριο αυτό. Το σώμα αρχίζει να βαραίνει και να

περικλείνεται στο δικό του «λαβύρινθο των σεναρίων». Παγιδεύεται η ψυχή σε

μια ατελείωτη νοητική σαμσάρα - εμπειρία κάρματος.»

Όταν η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού αδυνατίσει μέσα μας, τότε μπορούμε να

διαπιστώσουμε ότι δεν χρειάζεται να κρίνουμε τα άτομα που «μας έβλαψαν» ,

αλλά τις πράξεις τους. Δεν «μου έκανε κάτι δυσάρεστο» αλλά «δημιουργήθηκε

μια δυσάρεστη κατάσταση». Έτσι μπορούμε να αρχίσουμε τη διαδικασία απαλλαγής της δυσάρεστης εμπειρίας. Μόνο όταν η εμπειρία διαχωριστεί από το άτομο που κατά τη γνώμη μας «την προκάλεσε», μπορούμε να εργαστούμε πάνω της και να την ελευθερώσουμε. Όταν η εμπειρία συνδέεται με το άτομα , τότε δεν είμαστε ακόμα σε θέση να απαλλαγούμε από αυτήν, απλά γιατί το άτομο δεν θα είναι ποτέ κάτω από τον έλεγχο μας- η αναμνήσεις όμως είναι ελεγχόμενες!

Δεύτερο βήμα είναι να αποφασίσω αν θέλω να είμαι το θύμα ή να μετατραπώ σε δάσκαλος -δικός μου και των άλλων. Θύμα=βόλεμα. Όταν παίρνω το ρόλο του θύματος, τότε δεν χρειάζεται να κάνω κάτι , οι άλλοι πρέπει να κάνουν. Όταν όμως αποφασίσω να αρνηθώ το ρόλο αυτό, τότε παίρνω την ευθύνη για όσο μου συμβαίνουν. Όταν πάρω την ευθύνη, τότε μπορώ να καθοδηγήσω τη μοίρα μου. Έχω πάντα τρία λεπτά να αντιδράσω με επίγνωση και αποτελεσματικότητα σε κάποια προσβολή/εισβολή. Όσο πιο σύντομα αντιδράσω, τόσο πιο εύκολο είναι να απαλλαγώ από αρνητικά αποτελέσματα και συναισθήματα. Αν σε τρία λεπτά δεν στείλω πίσω το «κάρβουνο που μου καίει το χέρι» τότε ο πόνος θα με κάνει να χάσω την αντικειμενικότητα μου. Μπορεί να μπορέσω να αντιδράσω σε τρεις ώρες, ή σε τρεις μέρες. Μετά τις τρεις μέρες, η εισβολή έχει βολευτεί στην αύρα μου ή ακόμα και μέσα στο φυσικό μου σώμα (ψυχοσωματικό). Αν λοιπόν αποφασίσω να παραμείνω το θύμα, θα γεμίζω με πληγές. Η λύση δεν είναι φυσικά να απαντήσω βίαια ή να δράσω με την  ίδια βιαιότητα που έλαβα. Αυτό είναι εκδίκηση. Εκδίκηση σημαίνει αρνούμαι να συγχωρήσω. Αν θέλω να συγχωρήσω πρέπει να φτάσω στο επίπεδο του δασκάλου: να αντιμετωπίσω τον «θύτη» χωρίς κριτική και να περιγράψω την κατάσταση ώστε να τον βοηθήσω να καταλάβει την καρμική ένωση που δημιουργήθηκε μεταξύ μας. «Συγχωρώ εσένα , αλλά όχι τις πράξεις σου.». Η κριτική δεν βοηθάει την επίλυση του προβλήματος. Ο δάσκαλος δεν κρίνει, αλλά περιγράφει. Όταν κρίνω κάποιον, δημιουργώ καρμικές ίνες μαζί του. Η μη κριτική, με φέρνει το στάδιο του δασκάλου. Αν όμως δεν τα καταφέρω, τότε οι ίδιες καταστάσεις θα επαναλαμβάνονται στη ζωή μου, μέχρι να πάρω το μήνυμα.

Για να καταφέρουμε την μη κριτική , ας κάνουμε δυο δηλώσεις:

1.      Αρνούμαι να παίξω το ρόλο του θύματος

2.      Όταν κάτι με φέρνει στη κατάσταση του θύματος , ας αποφασίσω ΤΩΡΑ,

τέσσερα πράγματα που θα κάνω για να βγω από αυτό.

Το τρίτο και πολύ βασικό βήμα είναι η απολογία. Η απολογία είναι αυτό που λείπει για να κλείσει ο κύκλος της συγχώρεσης . Για να ολοκληρωθεί η

συγχώρεση πρέπει , να απολογηθούμε. Όχι να περιμένουμε να μας απολογηθούν , αλλά εμείς οι ίδιοι να απολογηθούμε. Να απολογηθούμε στον εαυτό μας, γιατί δεν καταφέραμε να δούμε την εμπειρία αυτή σαν μάθημα, αλλά την είδαμε μέσα από το μικρό μας «εγώ» και μας πλήγωσε.  Να απολογηθούμε ακόμα και στο άτομο που μας «έβλαψε» που δεν είχαμε τη συναίσθηση να καταλάβουμε γιατί έπραξε όπως έπραξε και τώρα μας συνδέουν άσχημα συναισθήματα, εξ αιτίας της άγνοιας μας. Να απολογηθούμε στον εαυτό μας που δεν καταφέραμε να συγχωρέσουμε τους άλλους και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε εμάς τους ίδιους. Η απολογία λοιπόν δουλεύει και σαν ένα «χαστούκι» στην υπόληψη μας. Έτσι ελαφραίνει το σώμα. Η απολογία στον άλλο σημαίνει ότι μπαίνω στη θέση του και βλέπω τα πράγματα , όχι μέσα από το μικρό μου «εγώ» αλλά από μια άλλη οπτική γωνία.

Ας κάνουμε μια δήλωση τώρα: «Δηλώνω ότι αρνούμαι να περιμένω οποιονδήποτε να απολογηθεί» έτσι να απαλλαγούμε από την αναμονή και περάσουμε στην άμεση πράξη.

 «Το θέμα της συγχώρεσης είναι βαρύ όταν δεν υπάρχει η αποδοχή της

αναγκαιότητας της. Η Διάλυση του βολβού που δημιουργήθηκε ως μπλοκάρισμα επιταχύνεται όταν επικοινωνήσετε με τον εισβάλλοντα που εισχώρησε στην κατασκευή σας ως ξένος. Στην ουσία εσείς του επιτρέψατε να μπει μέσα σας γιατί αγνοήσατε την κατανόηση της προσφοράς στην ανοδική σας πορεία διαμέσω της καθημερινής σας επιρροής στο υλικό πεδίο. Ο δρόμος της συγχώρεσης περνάει πρώτα από την αποφόρτιση και μετά ακολουθεί το ξερίζωμα. Μέχρι να φτάσετε εκεί , επιβάλλεται η επανάληψη και η παράδοση στο πνεύμα. Μέσα από αυτό έρχεται με έναν τρόπο η επιθυμητή συγχώρεση. Αν κάτι επανέρχεται συνεχώς στη σκέψη σας , είναι σημαντικό θέμα που πρέπει να μπείτε σε κατάσταση μελέτης, αποφόρτισης και ξεριζώματος.

Η διάλυση του βολβού γίνεται μέσα από την συνθηκολόγηση της δικής σας

καρδιάς για να αφεθεί να ανοίξει και να ξεδιπλωθεί πάνω στον κατώτερο εαυτό

(εγώ) μειώνοντας τον σε βαθμό που να επιστρέψει τα δανεικά κομμάτια που

πήρατε από άλλες ψυχές να επιστραφούν στο κέντρο που προήλθαν αφού

εκπλήρωσαν πια την υπηρεσία τους μέσα σας.»  

Διδάσκαλος Βούδας

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015