Το Όμορφο Και το Καλό
Σκαμπανεβάσματα η ζωή ολόκληρη. Μια πάνω μια κάτω και έτσι
είναι ο δρόμος. Μια μας απογειώνει και μια μας ρίχνει στο βαθύ φαράγγι των συναισθημάτων
μας. Ο δρόμος χάνετε και τον ανταμώνουμε κάποια στιγμή έτσι τυχαία, νομίζουμε. Μοιράζομαι
αυτή την απλή εμπειρία μου μαζί σας όπως ακριβώς έγινε.
<< Καθόμουν σε
ένα παγκάκι και έβλεπα τη θάλασσα πέρα βαθιά και αναρωτιόμουν, Τι είναι αυτό
που πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος, τι είναι αυτό που χρειάζεται να μάθει για να
κινηθεί η ζωή του πάρα κάτω;;; Τι είναι αυτό Θεέ μου που χάνουμε κάθε λίγο και
κουράζεται η ψυχή μας και γέρνει ο ίσκιος μας;;;
Η φωνή από πάνω τότε
απαντάει:
-Αναζήτα το όμορφο και κάνε το καλό.
–Τί, ποιο όμορφο;;;
-Αναζήτα το όμορφο και
κάνε το καλό, πάλι είπε.
-Οκ πως θα το κάνω
αυτό τώρα εδώ , που να κάνω το καλό δεν είναι κανένας εδώ γύρω αυτή τη στιγμή. Δώσε
μου σε παρακαλώ περισσότερες πληροφορίες να καταλάβω τι θες να κάνω.
Πάλι είπε, -αναζήτα το
όμορφο και κάνε το καλό. Τίποτα άλλο, χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς άλλες υποδείξεις. Τι να κάνω αναζήτησα το όμορφο και που είναι
αυτό;;; Ξαφνικά το βλέμμα μου κόλλησε εκεί που ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό.
Κοίτα τι όμορφο θέαμα αυτό και το είχα αγνοήσει τόση ώρα που κοίταζα αλλά δεν
κοίταζα στην ουσία. Έμεινα να το θαυμάζω για λίγο και άρχισα μέσα μου να γεμίζω.
Μετά η ματιά μου κύλησε λίγο ποιο μπροστά πάνω στα κύματα που έγερναν και γεννούσαν
τον αφρό. Μια ομορφιά τόσο απλή που με γαλήνευε και με μάγευε ταυτόχρονα. Η ματιά μου συνέχισε να κυλάει ποιο μπροστά
κοντά μου πάνω σε ένα καφετί γατί που περνούσε μέσα από το οπτικό μου πεδίο.
Κοντοστάθηκε με κοίταξε μισοκλείσε τα μάτια σαν να με χαιρέτησε και συνέχισε το
δρόμο του. Τι ομορφιά είναι αυτή, μου μίλησε το ζώο. Ξαφνικά όλα γύρω απόκτησαν ζωή ομορφιά,
λαλιά. Τα σύννεφα που κοκκίνιζαν από τον ήλιο στις πολλές πανέμορφες αποχρώσεις
τους, έκαναν διάφορα σχήματα σα να αναζητούσαν να πουν τι δική τους ιστορία,
κάτι, σε όποιον τραβούσαν τη προσοχή του. Η γλάροι πετούσαν χαμηλά και με κοίταζαν
σα να πιέζονταν να χαμογελάσουν που και
μόνο η σκέψη ήταν αστείο. Ο αέρας τρεμόπαιζε κάνοντας τα δικά του σήματα μορς
για όποιον μπορούσε να τα καταλάβει. Όλα μιλούσαν και εκπέμπαν φως και γω γέμιζα
αχόρταγα. Τι χαρά Θεέ μου με πλημύρισε μέσα από αυτή την απλότητα που είναι
κάθε στιγμή γύρω μας αλλά την αγνοούμε και χάνουμε και την ομορφιά μέσα μας
όπου μένη μόνο να πιαστούμε από την ασχήμια. Την ασχήμια της συναισθηματικής
μνήμης μας, κερδίζοντας ένα δώρο μίζερο να μας περιμένει λίγο ποιο κάτω για να
μας τελειώσει μια και έξω. Για να παίξουμε κάποιο ρόλο, έτσι για να νομίζουμε
ότι υπάρχουμε έστω και έτσι.
Και όμως είναι τόση η ομορφιά
γύρω μας κάθε στιγμή που συμβαίνει, κινείτε, απλώνει, μιλάει, ωριμάζει, μετουσιώνεται
και πάλι από την αρχή. Μια ατέλειωτη ομορφιά στα ποιο απλά πράγματα του κόσμου
τούτου, και γω γέμιζα μέσα μου συνέχεια.
Τότε σα κάτι αόρατο να έδωσε κρυφό σύνθημα. Πέντε γάτες ήρθαν
όλες μαζί ανέβηκαν στο παγκάκι και πάνω μου. Κοίταξα διπλά λίγα μέτρα πάρα κάτω
και είχε μια κούπα με τροφή. Άρα δεν ήθελαν φαΐ από μένα αλλά χάδια. Τις άφησα
να κουρνιάσουν πάνω μου και τις χάιδευα όλες όσο έφτανα με δυο χέρια μόνο που
έχω. Δύο κοιμήθηκαν πάνω μου, τις άφησα. Η φωνή τότε λάλησε, -αναζήτα την
ομορφιά και κάνε το καλό. Ναι τότε ήταν η στιγμή που το κατάλαβα πως δουλεύει
αυτό και τι ήθελε να πει τόση ώρα που το επαναλάμβανε. Δεν τελείωσέ εδώ όμως.
Ξαφνικά εμφανίζετε μια
γριούλα να περπατά αργά στο δρομάκι μπροστά στα κύματα. Φαινόταν ταλαιπωρημένη.
Ήρθε και κάθισε δίπλα μου σα να ήθελε
κάτι. Με χαιρέτισε και μιλήσαμε για λίγο. Διασταυρώθηκε η ματιά μας και ένιωσα παράξενα.
Είχε τόσο καθαρά μάτια, τόσο καθαρά!!! Χαμογέλασε και σηκώθηκε αργά και συνέχισε
το δρόμο της. Δεν ξέρω γιατί αλλά συγκινήθηκα και γέμισα μέσα μου ακόμα
περισσότερο.
Όλα ήταν τόσο όμορφα γύρω
μου αλλά τώρα και μέσα μου. Η φωνή τότε λάλησε πάλι αλλά αυτή τη φορά γλυκιά
και τρυφερή.
-Αναζήτα το όμορφο και
κάνε το καλό.
Σα κύμα, σαν οδοστρωτήρας κάθε ίχνους της άρνησης
για την ομορφιά της ζωής, μια δυνατή δόνηση εξαπλώθηκε αυτόματα μέσα μου στη
καρδιά μου και σε όλο το σώμα αλλά και στη αύρα μου. Ένιωσα μια σφαίρα φωτός να
με αγκαλιάζει και να με βάζει μέσα σε πλήρη ασφάλεια και αγάπη. Έμεινα εκεί να χαίρομαι
που είμαι άνθρωπος, να χαίρομαι που ζω, να χαίρομαι για όλα αυτά τα δώρα του Θεού
που μας περιβάλουν κάθε στιγμή γύρω μας.
Η στιγμή πάγωσε στο μακάριο
χρόνο της. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε. Όταν συνήρθα τα γατιά ξύπνησαν και τεντώνονταν
πάνω μου. Σαν να έληξε ο χρόνος τους ένα πράγμα. Κατέβηκαν αργά με κοίταξαν, μισοκλείσαν
τα μάτια σα να με χαιρετούσαν και έφυγαν παίρνοντας μαζί τους και τη
αρνητικότητα μου. Σηκώθηκα να φύγω .Το σώμα μου ήταν ζεστό, σαν ένα πράγμα να άχνιζε
και έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρώ τα πόδια μου αν βγάζουν καπνό. Τι κάνω
αναρωτήθηκα και γέλασα με τον εαυτό μου. Καθώς γελούσα εκεί μόνος μου σα
χαρούμενος τρελός, γέμισα ακόμα περισσότερο και ξεχείλισα γύρω μου. Αναζήτα λυπών
το όμορφο και κάνε το καλό για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και την εσωτερική ομορφιά σου και πάλι.
Ο ήλιος άρχισε να βυθίζετε
ήδη. Καθώς περπατούσα αναρωτήθηκα πως άρχισε αυτό και έψαχνα να βρω το λόγο τις
θλίψεις μέσα μου. Δε μπορούσα να βρω όμως τίποτα απολύτως, τίποτα. Είχα γεμίσει
μέσα μου με ομορφιά. Ομορφιά των δημιουργημάτων του Θεού και ένα από αυτά ήμουν
και γω, όπως και κάθε άλλο δημιούργημα του Θεού, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, αλλά το είχα ξεχάσει για λίγο.
Είχα γεμίσει με Θεό
μέσα μου, όπως έλεγε και ο Σικελιανός. Είχα γεμίσει με ομορφιά του Θεού μέσα
μου, την αγάπη και την είχα δώσει πάρα κάτω χωρίς να το καταλάβω ότι το έκανα. Αγαπώντας
μαθαίνουμε να τιμούμε το μέσα μας, να τιμούμε την αγάπη κάθε στιγμή. Σε κάθε
ανάσα θυμόμαστε να αγαπάμε γιατί η αγάπη είναι η πνοή του Θεού μέσα από όλα τα δημιουργήματα
του!!!>>
Ξεχνάμε ότι η ομορφιά είναι συνέχεια γύρω μας και ζούμε στο
παρελθόν και το μέλλον. Ξεχνάμε τον εαυτό μας και τον αφήνουμε να περιπλανιέται
στις συναισθηματικές μνήμες μας όπου η ασχήμια παραμονεύει σαν δράκος που σταματά
τη ροή της ομορφιά και της αγάπης μέσα μας και απλά το έξω μας ανταποκρίνεται.
Τίποτα πολύπλοκο, τίποτα σπουδαίο δεν έγινε εδώ. Τα γατιά
στο παγκάκι τα είδα και άλλες φορές να κάθονται
πάνω στους ανθρώπους στο συγκεκριμένο παγκάκι. Η γριούλα την είδα και άλλες φορές
ποιο μετά να μιλά με αγνώστους και καλοπροαίρετα να χαρίζει το χαμόγελο της.
Κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε ανά πάσα στιγμή. Έτσι το μοιράζομαι μαζί
σας για να δούμε ότι βλέπουμε αλλά στην ουσία δεν κοιτάζουμε αυτό που βλέπουμε
αλλά κάνουμε προβολή των σκέψεων μας συνεχώς παντού. Έτσι κάθε στιγμή χάνουμε
τη στιγμή. Χάνουμε το παρόντα χρόνο όπου κάτι γίνετε συνεχώς και τίποτα δεν είναι
το ίδιο γιατί όλα αλλάζουν. Χάνουμε την ομορφιά της ίδιας της ύπαρξης μας ενώ
ψάχνουμε για άλλα μακριά και έξω από εμάς που να μας κάνουν να βιώσουμε σημαντικοί
και ξεχωριστοί νομίζουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε αλλά μας προσπερνά η ίδια η
ζωή. Αγνοούμε την παρουσία του Θεού μέσα μας και τον ψάχνουμε οπουδήποτε αλλού
εκτός από μέσα μας. Γνωστά όλα αυτά όμως. Τα γνωρίζουμε αλλά τα ξεχνάμε να τα
εφαρμόσουμε στα πολύ απλά καθημερινά πράγματα.
Αναζήτα λυπών το όμορφο και κάνε το καλό. Μόλις γεμίσεις με
την ομορφιά του θεού μέσα σου, τότε σου παρουσιάζετε η ευκαιρία να κάνεις το
καλό έτσι από μόνη της χωρίς το ψάξεις. Και η ομορφιά του Θεού επεκτείνετε και ξεχειλίζεις
Θεό από μέσα σου. Μικρές καθημερινές χαρές κάνουν τη ζωή όμορφη γεμάτη αγάπη!!!
