Τι είναι τελικά η ασθένεια ???
Τι γίνετε όταν οι
άνθρωποι άρρωστούν ??? Απαντήσεις που είναι δύσκολο να απαντηθούν σε μια μόνο διάσταση
και αυτή μονόπλευρη και περιορισμένη. Μιλώ για τη παραδοσιακή ιατρική που απλά θεραπεύει
τα συμπτώματα, όχι την ρίζα της ασθένειας. Ποια είναι η λύση όμως εδώ ???
Η λύσει στην αρχή
ίσως να φαίνεται πολυδιάστατη και πολύπλευρη για ένα κλειστό ανθρώπινο μυαλό.
Τα συναισθήματα είναι η αρχή του σπινθήρα, για το άτομο που έχει ανοικτή διανόηση
να το αναγνωρίσει. Αυτή η πρώτη αναγνώριση είναι το πρώτο βήμα προς την θεραπεία
του και όχι μόνο.
Τα συναισθήματα
είναι η φωτιά που καίει το σώμα όταν είναι μια παρά-κρατημένη ενέργεια που μένει
ανέκφραστη και περιορισμένη. Αυτή η περιορισμένη ενέργεια της συναισθηματικής
μνήμης θα αρχίσει να παράγει τρόπους εξιλέωσης αλλά και εξασθένηση του ατόμου
όσο συνεχίζει να αρνείται να αναγνωρίσει
την ύπαρξη της στο σύστημα του.
Για να επέρθει
μια ολιστική θεραπεία χρειάζεται το άτομο να αποφασίσει πρώτα αν έχει αρρωστήσει
για να θεραπεύσει την ψυχή του την καρδιά του η να προκαλέσει τη μοίρα του παίζοντας τους ρόλους
της εξάρτησής από τις προσκολλήσεις των ινών του κάρματος του με τα θύματο - ποιημένα
σημεία της εσωτερικής του κρυμμένης ύπαρξης . Χρειάζεται να πάρει την ευθύνη
και να αναγνωρίσει αυτούς ρόλους που για ολόκληρη τη ζωή του παίζει για να παίρνει
τα ψευδή κέρδη από τον περίγυρο του μέσα από τους ρόλους της άρνησης της ίδιας
της δυνάμεις του. Το πάρσιμο της ευθύνης για την ίδια την κατάσταση του είναι
το μεγαλύτερο βήμα και το πρώτο προς την θεραπεία του. Η εκπαίδευση είναι το επόμενο σκαλοπάτι για
να κατανόηση το κρυμμένο ακατανόητο που ζούσε γύρω από αυτό όλη του τη ζωή με αποτέλεσμα
η ύπαρξη του να τα παίξει και να καταλήξει ος τελευταίος ασπασμός στην σοβαρή ασθένεια
που απειλή την ίδια την ύπαρξη του. Αυτή την ευθύνη χρειάζεται να πάρει ώστε η γνώσει
που θα του δοθεί να έχει σοβαρό θετικό αντίκτυπο στην ασθένεια του και μόνο.
Αυτή η γνώση μπορεί να τον γυρόφερνε πολλά χρόνια πριν αλλά το κλειστό μυαλό αρνείτο να την κοιτάξει.
Έτσι η ψυχή και ο ανώτερος εαυτός του, επιτρέπουν να δημιουργηθεί αυτή η ασθένεια
με μόνο να χαλαρώσουν την επίβλεψη τους στο σώμα . Έτσι αφήνονται ανεξέλεγκτα
τα κατώτερα ρευστά του ατόμου. Ο εγωισμός του παίρνει το τιμόνι για να καταλήξει
πάντα στην καταστροφή της ύπαρξης του ατόμου. Εδώ σε αυτό το σημείο το άτομο θα
αναγκαστεί να ανοίξει τα παντζούρια της συνειδήσεις του και να κοιτάξει το ήλιο-γνώση.
Η γνώση τότε θα τον φωτίσει σαν ήλιος και το ατόμου θα αρχίσει να ξυπνά από το λήθαργο
της μακράς άγνοιας προς την ίδια την θαυμαστή κατασκευή του όπως μοιάζει στον ίδιο
το πατέρα του και δημιουργό του. Η πρώτη επαφή είναι και το βάπτισμα από το ίδιο
το πυρός της ψυχικής του ουσία όπου δεν γυρνά ποτέ ξανά εκεί που ήταν. Τότε αρχίζει
η ολιστική θεραπεία του που ο ίδιος συνειδητά καθοδηγεί πια.
Η ασθένεια λυπών
μπορούμε να την ορίσουμε ότι είναι ένας εξαναγκασμός για να ανοίξει ο άνθρωπος
την διανόησίν του στο επίπεδο του θεού. Έτσι αναγνωρίζει την υπέρλαμπρη παρουσία του σε
κάθε βήμα του. Όταν παρθεί η ευθύνη τότε αρχίζει το πέπλο ή αν θέλουμε ποιο επιστημονικά
σε ένα πνευματικό άξονα, το μάτριξ γίνετε ορατό. Εκεί είναι η δεύτερη απόφαση που είναι το πάρσιμο
τις δικής του δύναμης, ή επαναστροφή και τρέξε να σωθείς από τον ίδιο τον εαυτό
σου. Εδώ είναι το δίλλημα που οι πλείστοι άνθρωποι δεν επιλέγουν να προχωρήσουν
στην ενσωματώσει της δύναμης τους. Τότε έρχεται ξανά η ασθένεια στο σώμα με ένα μασκαρεμένο πρόσωπο αλλά η ίδια
είναι πάντα, απλά κάνει μετάσταση. Δεν χρειάζεται
να γίνει όμως αυτό όταν ο άνθρωπος αποδεχτή τη δύναμη του πνεύματος του ιδίου
του ανώτερου εαυτού του. Άμα το κάνει αυτό, αρχίζει να μαθαίνει τον εσώτερο
συμπαντικό εαυτό του και τα μάτια του φωτίζονται ίσως για πρώτη φορά μετα από τόσο
δρόμο μέσα στης γραμμές τις γνώσεις σε εαυτόν. Τότε εμφανίζετε και η αγάπη του Θεού
μέσα του κάνοντας τον να διερωτάται πως και δεν την βρήκε τόσο καιρό τόσες ζωές
και περίμενε μια ασθένεια, μια ασήμαντη σκιά, μικρή μπροστά στο μεγαλείο της
ψυχής του που στέκετε τώρα μπροστά της. Δεν μπορεί όμως να την κάνει κτήμα του ακόμα
αλλά την έχει μπροστά του. Κλείνοντας όλους του άλλους δρόμους εκτός από ένα
που απόφευγε πάντα. Δεν έχει επιλογή και αρχίζει τότε να μιλά με το πνεύμα. Και
η γνώση τον βαπτίζει ακόμα μια φορά πετώντας μονιμά πια τα δεκανίκια της άγνοιας
και ανασφάλειας, αφού βιώνει την αύρα της αγάπης που την ονομάζει εμπιστοσύνη
σε κάτι ανώτερο καλό και όμορφο. Εξειδικεύετε να μιλά αλλά δεν ακούει ακόμα, αλλά
αρχίζει να νιώθει μέσα του. Του αρέσει γιατί τον γεμίζει με κάτι που ακόμα δεν καταλαβαίνει
τι είναι και το ονομάζει συγκίνηση. Κτύπα όμως την ασθένεια στον πυρήνα της και
αυτό του δίνη κίνητρο να θέλει και άλλο και άλλο και άλλο. Τότε αποφασίζει να ανοίξει
τα μάτια του πολεμώντας το φόβο του πέρα από το πέπλο του ματριξ. Και εδώ βλέπει
τη μεγαλοσύνη που βίωνε τόσο δρόμο αλλά δεν ήξερε τι ήταν. Ακούει νιώθει βλέπει
και τέλος αγγίζει και ανοίγει την πόρτα του απείρου όπου η αγάπη ξεχύνετε και τον κατακλύζει από
τον ανώτερο θεϊκό εαυτό του. Κατακλύζει και πλημυρίζει την ύπαρξη του και το ίδιο
το κίνητρο που τον έφερε μέχρι εδώ, την ασθένεια του. Αυτή που τον ταλαιπώρησε
τον ξεσήκωσε και των ανάγκασε, την γεμίζει τώρα συνειδητά με το φως του. Την αγαπά
αναγνωρίζοντας ότι ο ίδιος την δημιούργησε
και την παίρνει στην αγκαλιά της ψυχής του, την νανουρίζει καθώς σιγά, σιγά
διαλύετε, μετουσιώνετε και εξαφανίζεται μέσα στη λαμπρότητα το ιδίου του φωτός
της ψυχικής του ουσία με τόση θεϊκή μεγαλοσύνη να ξεχειλίζει πια από μέσα του γεμίζοντας
το κόσμο όλο.
Ένας μεγάλος περίπατος
μέσα στα ενεργειακά κέντρα για να βρει το θεϊκό εαυτού του.
Επέλεξε το να το κάνεις αγαπημένε άνθρωπε συνειδητά
αυτό τον περίπατο της βιωματικής γνώσης ώστε να μάθεις τον εαυτό σου σε όλα τα επίπεδα
και διαστάσεις. Να βιώσεις πως είναι φτιαγμένος και λειτουργεί με τον θαυμαστό θεϊκό
τρόπο της αγάπης του δημιουργού μέσα στη καρδιά σου που πάλλετε στο φως της δικής
σου θεϊκής ψυχής.
Αθανάσιος Παναγή
