Μελαγχολία της Αδράνειας

Μελαγχολία της Αδράνειας

    

      Η μελαγχολία μπορούμε να πούμε ότι είναι η διάσταση που κρύβεται η ψυχή έτσι απλώς για να περάσουν τα κύματα των δονήσεων της αναβάθμισης της. Τον χρόνο αυτό σαν η ψυχή φεύγει από το σώμα, για να αφήσει το σώμα να εναρμονίσει τις ενέργειες μέσα του. Αφήνει το εγώ να χειριστεί τη κατάσταση μόνο του. Επειδή η ψυχή απουσιάζει, ή ποιο συγκεκριμένα μεγάλο μέρος της στο πληρέστερο της σώμα, έτσι το χαμηλό εγώ δεν μπορεί να μπει σε αντιπαλότητα των πόλων για να δημιουργήσει συναισθηματική σύγκρουση. Μένει απλά να παλεύει. Για τον λόγο αυτό περιορίζεται στα πραγματικά του καθήκοντα που είναι να προφυλάξει το φυσικό, υλικό σώμα.

Τις περιόδους αυτές το άτομο ζει χωρίς ενδιαφέρον για την ζωή, σαν να του λείπει η σπίθα της ύπαρξης. Βρίσκεται σε μια ουδετερότητα που αποσπά την προσοχή στο να μην υπάρχει τίποτα μέσα του. Δεν μπορεί το άτομο να κατανοήσει αυτή την κατάσταση συνειδητά, αφού η ζωή του στο παρόν χρόνο μπαίνει στον αυτόματο πιλότο.

Κατά διαστήματα η αδράνεια αυτή χρειάζεται να γίνεται. Είναι σαν η ψυχή παίρνει τον χρόνο της σε διακοπές έτσι το σώμα να αναβαθμιστεί. Όχι όμως για πολλή. Λίγες μέρες είναι αρκετές. Η αδράνεια αυτή μπορεί να ονομαστεί από την συμβατική ιατρική μας σαν ελαφριά  κατάθλιψη. Αν συνεχίζει το άτομο να προωθεί ένα σχέδιο πεποιθήσεων μέσα του που δεν συνηχούν στη ροή της ζωής με αγάπη, τότε αυτή η κατάθλιψη της επιφάνειας μεγαλώνει. Αν το άτομο για μεγάλο χρονικό διάστημα αρνείται να βγει από αυτό και αν καταφύγει στην συμβατική ιατρική και φαρμακευτική αγωγή, ακόμα ένα μεγαλύτερο μέρος της ψυχής του απομακρύνεται από το σώμα και κρύβεται κάπου σε μια άλλη υποδιάσταση. Όταν συμβαίνει αυτό και ο ανώτερος εαυτός επίσης απομακρύνεται.

Πολλές φορές μπορεί και να υπάρχει και το θέμα της διατυπωμένης σκέψης δηλαδή δεν έχει την αίσθηση ότι είναι σε μια αδράνεια και ψάχνει συνεχώς εξτρήμ καταστάσεις, γεύσεις, θέματα για να δει αν μπορεί να νιώσει κάτι. Να νιώσει ότι είναι ζωντανός μέσα από της αίσθησης του. Εδώ υπάρχει το θέμα των καταχρήσεων, εξαρτηωγόνων ουσιών. Κάθε είδους εξαρτήσει πηγάζει από την μελαγχολία της αδράνειας. Ψάχνει το άτομο την ψυχή του μέσα στα υλικά πράγματα. Μπορεί ακόμα και μέσα στην σεξουαλική επαφή χωρίς συναισθήματα, όπως και το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Μπορεί ακόμα να έχει εξάρτηση να κλέβει ή να λέει ψέματα. Ακόμα και να του γίνει μια μανία να συμπιέζεται να βρει το θεό μέσα από τεχνικές πνευματικής εξέλιξης ξεχνώντας πως το κίνητρο είναι μόνο να νιώθουμε την αγάπη κάθε στιγμή.

Γενικά καταφεύγει σε μια εξάρτηση για να μπορέσει ίσως να νιώσει κάτι. Δεν πρόκειται όμως να βρει απαντήσεις μέσα σε αυτά τα πράγματα και συνεχώς μεγαλώνει την δόση του, όποια και αν είναι αυτή. Αυτό που έχει το άτομο να κάνει είναι να επαναφέρει τη ψυχή του από εκεί που κρύβεται.  Να μπει στην δημιουργία του και πάλι, να μπει στην ροή της αγάπης. Να κατανοήσει ότι ο ρόλος της ψυχής είναι να δίνει και να παίρνει αγάπη. Τα άλλα ακολουθούν από μόνα τους και δεν χρειάζεται να τα τρέχει το άτομο να τα βρει.

Ο αποκρυφισμός βασικά είναι η αιτία αυτού που συμβαίνει. Η ψυχή ζητά την αγάπη του θεού μέσα από τον αποκρυφισμό, ειδικά στους καιρούς που διανύουμε. Είναι καλό για πρότο στάδιο το άτομο να αρχίσει να νιώθει το κέντρο της καρδιάς του, να βάλει την επίγνωση εκεί έτσι σιγά, σιγά να μαζευτεί η ψυχή του προς τα κάτω μέσα στο υλικό σώμα. Σαν να φεύγει η ψύχη επειδή το άτομο έχει μια άρνηση να μπει σε αυτό τον κόσμο της πραγματικής αλήθειας. Με το σύστημα της πλάνης που ζούμε, αυτό όλο και αυξάνεται επειδή ο κόσμος αρνείται να δεκτή ότι ζούμε σε έναν μάτριξ. Ζούμε σε ένα σύστημα, είμαστε τέλεια όργανα του συστήματος για να απορροφάται η ενέργεια μας από οτιδήποτε άλλο εκτός από το να τη κρατούμε για εμάς.

Από την άλλη αν το άτομο είναι μέσα στον αποκρυφισμό και περνά από την μελαγχολία της αδράνειας είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει άρνηση στην αποδοχής του ιδίου του, του συμβολαίου του της τελικής ευθείας να το υλοποιήσει. Δηλαδή πάλι έχουμε να κάνουμε με την κατάσταση αποφυγής ευθύνης σε ποιο ψηλό βαθμό τώρα. Έτσι η ψυχή μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια υποδιάσταση, σε κάποια ίσως από τα ταξίδια της και να μην αποκολλάται από εκεί. Αυτό μπορεί να συμβεί κατά την διάρκεια του ύπνου, ή ακόμα σε κάποιο διαλογισμό που ένιωσε φόβο και ανασφάλεια. Να μην επιστρέψει όλη η οντότητα της ψυχής πίσω. Σα να βρίσκει την ευκαιρία η ψυχή να το σκάση την ώρα που πέφτουν η ασφάλειες γιατί βαρέθηκε αυτή την ανευθυνότητα αποφυγής μη εκπλήρωσης του συμβολαίου. Ακόμα και να καταλειφθεί το κενό στο σώμα σε ορισμένες περιπτώσεις από ξένη οντότητα μετά βίας. Αυτό γίνεται σε πολύ ανεξέλικτες καταστάσεις και είναι πολύ επικίνδυνο για το άτομο.

Δεν θέλει να έρθει πίσω η ψυχή επειδή δεν έχει τίποτα να κάνει αφού το άτομο αρνείται κατηγορηματικά να πάρει το τιμόνι του συμβολαίου του, το ίδιο. Έτσι δίνει στο κατώτερο εαυτό την πλήρη κυριαρχία της ζωής του. Αν και έχει εξευγενιστεί η προσωπικότητα, πάλι όμως δεν μπορεί να υπερβεί τη μελαγχολία της αδράνειας του. Έχει τις προδιαγραφές και σαν να μαγκώνει εκεί, δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο.

Μια άλλη απλή απόφαση ως δεύτερο στάδιο που μπορεί να βοηθηθεί το άτομο είναι  πρώτα να σταματήσει. Να σταματήσει να σχεδιάζει, να σταματήσει να οραματίζεται, να σταματήσει να κάνει οτιδήποτε απλά να μείνει μέσα στο σώμα του και να νιώθει κάθε κομμάτι του σώματος του καθημερινά. Να προσπαθεί συνεχώς να είναι στο παρόντα χρόνο η επίγνωση του. Αρχίζοντας από τα πέλματα, τις ρίζες του, να νιώθει κάθε κομμάτι του σώματος του ξεχωριστά από κάτω προς τα πάνω και να το αγαπά. Έτσι σιγά, σιγά, κομμάτι, κομμάτι η οντότητα της ψυχής θα επιστρέψει μέσα του. Αν το κάνει αυτό καθημερινός τότε ίσως να έχει γρήγορα αποτελέσματα.   Το τρίτο στάδιο είναι να επιλέξει την χαρά. Δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία στη ζωή και στη συνέχεια πνευματική εξέλιξη αν δεν υπάρχει χαρά. Δεν μπορεί να κυλήσει η αγάπη αν δεν υπάρχει η χαρά. Αυτό το γνωρίζουμε ος ανθρώπινα όντα γι αυτό και δημιουργήσαμε τόσες πολλές ευκαιρίες-γιορτές για να γιορτάζουμε και να εξυμνούμε το πνεύμα. Αλλιώς καταλήγουμε εδώ, στην μελαγχολία της αδράνειας.

Χρειάζεται ποιο συγκεκριμένα το άτομο να πάρει όπως είπαμε την ευθύνη της ίδιας του της ζωής, ότι πράγματι θέλει να ζήση. Να θέλει να αναλάβει την ευθηνή της δύναμης του της ιδία του της ζωής. Να αναλάβει να αποφασίσει τι θα είναι. Ευτυχισμένο, δυστυχισμένο , λυπημένο, να ζήση, να τα παρατήσει! Να πάρει μια απόφαση , οποιαδήποτε τέλος πάντων, για να δει ποιο ρολό θα παίξει στο γήινο πεδίο. Η άρνηση αυτής της απόφασης έχει τις παραπάνω επιπτώσεις. Συνήθως αυτά τα άτομα, ένα μεγάλο ποσοστό τους, έχουν σοβαρό θέμα με τα δόντια τους λόγο της αναποφασιστικότητας τους για το ρόλο που θα πάρουν στη ζωής τους.

Όταν το άτομο αποφασίσει, τότε η ζωή του κύλα, δυναμώνει όσο προχωρεί μπροστά, η πίστη σε αυτόν επιστρέφει και η ζωή γίνεται καλύτερη ανεξαρτήτως των δυσκολιών που υπάρχουν στο δρόμο του. Τότε και μόνο τότε εμφανίζεται και το θεϊκό ανώτερο συμβόλαιο του μαζί με την τρίτη επίγνωση κατανόησης που υιοθετεί μέσα από της καταστάσεις της ζωή του. 

Αθανάσιος Παναγή