Επίγνωση και Εγώ

Επίγνωση και Εγώ

Όπως γνωρίσουμε όλοι μας όταν κάτι έρχεται στη ζωή μας και δημιουργεί πόνο, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνω με Σοφία, κάτι αγνοώ, κάτι δεν καταλαβαίνω. Ότι υπάρχει μπροστά απ’ αυτό – έλλειψη, απόγνωση, απογοήτευση, πικρία – και όλα τα άλλα χαμηλά συναισθήματα, παράγουν πόνο. Παράγουν πόνο γιατί υπάρχει πιο μπροστά, στην πρώτη γραμμή, ο μασκαρεμένος φόβος. Ο φόβος του να αποκαλύψω το μυστικό, να χάσω κάτι που μου ανήκει, να με μειώσει κάποιος, να μου κλέψουν την ηρεμία μέσα μου, και πολλά άλλα. Γενικά ο φόβος να μην γίνει κάτι που να αποκαλυφθεί το φως της ψυχής μου, που την έχω κλεισμένη μέσα στα τείχη του Εγώ. Έτσι κάθε κατάσταση που έχει ως αποτέλεσμα τον πόνο με οποιοδήποτε τρόπο, κτυπά στα τείχη του Εγώ μας. Το Εγώ κτυπιέται με οποιοδήποτε τρόπο και πονούμε. Αυτό είναι το τελευταίο εργαλείο που έχει το σύμπαν για να μας κάνει να ξυπνήσουμε και να αφήσουμε το φως μας να λάμψει.

Το θέμα τώρα είναι, τί κάνουμε την ώρα που γίνεται κάτι και πονάμε. Ψάχνουμε λύσεις-υποκατάστατα; Λύσεις που δεν βγάζουν πουθενά και απλά παίζουν τον ρόλο του παυσίπονου; Πρώτα ψάχνουμε τους εθισμούς μας – τροφή, φαγητό, γλυκό –, ευθύνες σε τρίτους, άλλους ανθρώπους, απορρόφηση ενέργειας από άλλους, και άλλα πολλά που μπορεί να εφεύρει ο κάθε ένας από εμάς. Πράγματα που όταν τα κάνουμε δεν ξεφεύγουμε από τον πόνο ποτέ, απλά αλλάζουμε για λίγο το χρώμα του, την υφή του – Παυσίπονα... Το Σοφό για να ξεφύγουμε είναι να στραφούμε μέσα μας, να δημιουργήσουμε την εγρήγορση της Επίγνωσης. Μετά από το γεγονός και μετά από κάθε γεγονός που εξελίσσεται και τελειώνει και αφήνει κατάλοιπο τον πόνο, επιβάλλεται εκεί να σκεφτούμε και να συλλογιστούμε τις ακόλουθες ερωτήσεις:

1.       Τί προσπαθώ να πάρω από αυτό που συμβαίνει;

2.       Γιατί δεν το παίρνω;

3.       Γιατί καταλήγω στον πόνο;

4.       Τί μας προσφέρει τελικά όλο αυτό;

5.       Ποιό κενό προσπαθώ να γεμίσω με τα παυσίπονα, εθισμούς, λύσεις που επιλέγω;

Ψάχνοντας και απαντώντας τις πιο πάνω ερωτήσεις μπορούμε να καταλάβουμε τον εαυτό μας καλύτερα.

Παραδείγματος χάριν, αν όταν είμαι απογοητευμένος τρώω γλυκά τότε επιλέγω μια ψευδαίσθηση της Αγάπης για να ξεπεράσω την απογοήτευση μου. Στην ουσία όμως η απογοήτευση είναι μια απώλεια του κέντρου μου, ένα χάσιμο της Αγάπης, άρα επιλέγω τα γλυκά, συνήθως σοκολάτες, που μπορούμε να τις αποκαλέσουμε και ψευδαίσθηση της Αγάπης – παυσίπονα! Μετά όμως που τρώω τη σοκολάτα νιώθω και άλλη απογοήτευση που έφαγα γλυκά, και έτσι συνεχίζεται ο κύκλος – απογοήτευσα τον εαυτό μου γιατί ξέρω πως δεν είναι καλό να τρώω τόσα πολλά γλυκά.

Άλλο παράδειγμα είναι όταν δύο άτομα έχουν μια σχέση – φιλική, ερωτική, συναδελφική – δεν έχει σημασία , γίνονται σε όλα τα είδη αφού έχουν την ίδια βάση έκφρασης. Ο ένας από τους δύο να τραβά από τον άλλο ενέργεια γιατί δεν μπορεί να παράξει τη δική του. Να τον πιάνει ο φόβος και να ορμά πάνω στον άλλο, και στην ουσία να τον πνίγει, για να πάρει από αυτόν τη συμπαράσταση, τη βοήθεια, την αγάπη του, την ενέργεια του. Αν αυτό γίνεται κάποιες φορές είναι εντάξει. Ολοι χάνουμε κάποτε την ισορροπία μας, αν όμως γίνεται επανειλημμένα τότε δεν είναι εντάξει. Να ξέρουμε ότι ο κάθε φόβος όταν μας πιάνει, μας κλείνει από την ένωση με το ανώτερο, και τότε θα αποταθούμε να βρούμε (με πανικό πάντα) και να πάρουμε ενέργεια από άλλους ανθρώπους γύρω μας – παυσίπονα. Στις πολλές φορές που το κάνουμε, κάποτε το πηγάδι στερεύει, και ο πόνος φέρνει αναπόφευκτα περισσότερο πόνο όταν πλέον δεν μπορούμε να τραφούμε ενεργειακά από τους άλλους. Και πονούμε όταν σκεφτόμαστε “αφού το κάνω τόσο καιρό τότε γιατί να μη μου δίνει και τώρα” και συμπεραίνουμε ότι δεν μας αγαπούν. Όχι. Απλά το άλλο άτομο κουράστηκε να δίνει συνέχεια. Είναι και αυτό δική του ευθύνη να σταματήσει να δίνει. Δεν είναι σωστό αυτό το πράγμα. Δε βγάζει πουθενά. Απλώς είναι παυσίπονο. Έτσι και το άτομο που δίνει θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και να υποδείξει στο άλλο άτομο πως πρέπει να εφευρίσκει μόνο του τη δύναμη να σηκώνεται από κάτω. Δυστηχώς το σύστημα, μας έμαθε ότι αυτό το πράγμα, η συμπαράσταση, είναι κάτι σωστό. Όχι! Μπορούμε να υποδείξουμε το δρόμο αλλά όχι να κουβαλήσουμε τον άλλο. Πρέπει να μάθει να περπατά μόνος του και εμείς να περπατήσουμε μαζί του αν φυσικά το επιθυμούμε. 

Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να διερωτηθούμε ποιό κενό προσπαθούμε να καλύψουμε. Να μπούμε δηλαδή στην Επίγνωση την ώρα που γίνεται, ακριβώς την ώρα που γίνεται, την ώρα που πάμε να πράξουμε, να τραβήξουμε τον εαυτό μας πίσω στην απομόνωση, έστω για λίγα λεπτά. Ποιό κενό καλύπτει αυτή η ψευδαίσθηση; Παυσίπονα. Η απάντηση ίσως μας σοκάρει. Θα δούμε ότι είναι ένα καθαρό κατώτερο Εγώ που μας ταλαιπωρεί. Θα δούμε ότι πολλές φορές μπορεί να το κρύβουμε από τον έξω κόσμο διότι μέσα μας ντρεπόμαστε να το βγάλουμε προς τα έξω, γιατί αν φανεί ξέρουμε μέσα μας ότι είναι άρρωστο και σχεδόν ανώμαλο. Η γέφυρα για να φτάσουμε σε αυτή τη διαπίστωση είναι η Επίγνωση. Η Επίγνωση την ώρα ακριβώς που γίνεται. Να προσπαθήσω να αποστασιοποιήσω των εαυτό μου από το συμβάν. Γίνεται ναι. Απλά γίνεται στο σύμπαν, όχι σε εμένα. Έτσι ακόμη και αν ο εαυτός μου είναι ο στόχος δεν πρέπει να το πάρω προσωπικά. “Απλά γίνεται”. Αν δεν το εισπράξω εγώ τότε γίνεται απλά στο σύμπαν. Δε γίνεται σε εμένα. Απλά γίνεται κάπου. Στο σύμπαν του ατόμου που το κάνει. Αν δεν το εισπράξω τότε θα μείνει σε αυτόν. Αν το πάρω ότι γίνεται σε εμένα τότε θα πρέπει να ανταποκριθώ, να αμυνθώ, να επιτεθώ, να κάνω κάτι τελοσπάντων. Δράση-Αντίδραση-Κάρμα. Όχι. Δεν πρέπει να αντιδράσω με αυτό τον τρόπο. Στην ουσία δεν πρέπει να αντιδράσω καθόλου. Απλώς αφήνω το άτομο να δράσει αλλά δεν αντιδρώ στην πράξη του. Η ουσία δεν είναι η αντίδραση αλλά να στείλω έξω Σοφία. Απλά γίνεται αλλά όχι σε εμένα. Δεν επιτρέπω σε κανένα να παρεμβάλει το δικό μου κέντρο. Έτσι με την εγρήγορση της επίγνωσης μπορώ να βρω το κενό μέσα μου και να το καλύψω αφού το καταλάβω πρώτα.

Αυτός είναι ένας δρόμος κατανόησης που περνά από τη γέφυρα της επίγνωσης προκειμένου να φτάσει στη ρίζα του κατώτερου Εγώ. Έτσι έχω την ευκαιρία να γεμίσω αυτό το κενό που προκαλεί πόνο μέσα μου. Κάθε φορά που το κάνω αυτό να ξέρω ότι η εσώτερη δύναμη μου, η δύναμη της ψυχής μας, αρχίζει να φαίνεται και να λάμπει από μακριά. Αρχίζει να σπάζει αυτή η φυλακή που κρύβουμε μέσα στη ψυχή μας με γύρω-γύρω τα κάγκελα του Εγώ. Επομένως, κάθε σχέση μας θα αρχίσει να βελτιώνεται και το σύμπαν θα αρχίσει να ρέει την αφθονία πάνω μας σε όλα τα επίπεδα, όπως αυτό το κατανοεί κάθε μυαλό.

Αθανάσιος Παναγή