Αντικατοπτρισμός της ψυχής- ταύτιση

                                Αντικατοπτρισμός της ψυχής- ταύτιση

Η ταύτιση θεωρητικά είναι επιμονή στην πρακτική διαδικασία της κάθε κατάστασης, που εξιδανικεύει το ρόλο που παίζει κάθε ψυχή στο υλικό πεδίο  αποστασιοποιώντας το πνεύμα.

Ενώ η δράση στην ουσία παρακινείται από το ίδιο το πνεύμα για να αποκτήσει εμπειρία η ψυχή, ο διχασμένος ρόλος της ψυχής με την πράξη, βγάζει το πνεύμα έξω.

Η ψυχή τότε καταλαμβάνεται από τον κατώτερο εαυτό -εγώ, που παίρνει την κάθε μορφή-ρόλο ως η αλήθεια του με σοβαρότητα. Το άτομο τότε συνεχίζει με αυτό το μοτίβο: να κολλάει στη δράση και να αγνοεί το πνεύμα.

Έτσι λέμε ότι η προσωπικότητα του ατόμου ταυτίζεται με την κάθε πράξη και μένει στην κατάσταση αυτή που έγινε στο παρελθόν για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί και για όλη του τη ζωή.

Ένα πολύ δημοφιλές είδος ταύτισης είναι ο θυμός. Ο θυμός είναι η επίμονη ταύτιση με μια κατάσταση και σχεδόν πάντα η ταύτιση αυτή έχει τη ρίζα της στο φόβο για να δήξει το άτομο τη δύναμη του. Το εγώ, που τρέφεται από το φόβο , ψάχνει ρόλους να υιοθετήσει γιατί από μόνο του δεν έχει υπόσταση. Μόνο η ψυχή έχει αυτόφωτη υπόσταση. Το εγώ απλά δανείζεται πρόσωπα-μάσκες. Έτσι το εγώ δουλεύει μέσα από την ταύτιση για να κρατάει την ψυχή εγκλωβισμένη. Αν η ψυχή ελευθερωθεί , το εγώ και οι ρόλοι του δεν θα μπορούν να επιβιώσουν. Η λύση σε αυτό είναι η συνεχής επίγνωση που πετυχαίνεται με την αργή ανταπόκριση και όχι την γρήγορη αντίδραση που προκαλεί ο θυμός. Ανταπόκριση και όχι αντίδραση. Έτσι μένουν εμπειρίες και όχι αναμνήσεις.

Η εμπειρία της κάθε ζωής είναι αυτό που μένει όταν η ψυχή καταφέρει να αποταυτιστεί από κάθε πράξη-κατάσταση. Για να γίνει αυτή η αποκόλληση, το πνεύμα χρησιμοποιεί δύο τρόπους:

Α)  «Ακαριαίος» . γίνεται όταν το άτομο μέσα από κάποιο περιστατικό, που καθοδηγεί το πνεύμα , παθαίνει σοκ. Σε χρόνο ανυπολόγιστο, η ψυχή με το ηλεκτροσόκ ξυπνά σε μια στιγμή. Ο καθρέπτης της ταύτισης σπάει ακαριαία. Αμέσως διερωτάται καθώς βλέπει γύρω της, τι κάνει σε αυτή την κατάσταση και αποκτά το άτομο επίγνωση της θέσης του. Το άτομο τότε ,μπαίνει σε μια μάχη με τον κατώτερο εαυτό για να δει που θα οδηγηθεί. Μετουσίωση της κατάστασης σε εμπειρία και βήματα μπροστά ή επιστροφή στην προσκόλληση του ύπνου της ταύτισης;

Β) Με χρονικό περιθώριο. Είναι ο ακανόνιστο ς χρόνος που η ψυχή χρειάζεται για να ωριμάσει και ο κατώτερος εαυτός να την ελευθερώσει. Εδώ ο καθρέπτης της ταύτισης σαν να γδέρνεται λίγο για να αποκαλυφθεί η «απάτη» σταδιακά. Μέσα από αυτό, τυπώνεται σταδιακά μια εντύπωση αλλαγής που ο κατώτερος εαυτός παίρνει ως στοιχεία απόδειξης που προτρέπουν μια υλική ασφάλεια για να αφήσει τη ροή της ενέργειας να περάσει από μέσα του. Έτσι καθοδηγείται μια αργή αποταύτιση από την πράξη –κατάσταση όπου το άτομο βγαίνει σοφότερο στο φως του ήλιου.

Αν η ψυχή δεν αποδεσμευτεί από το κατώτερο εγώ με κανένα από τους δύο δρόμους, τότε η κατάσταση βαραίνει στο υλικό πεδίο, και δημιουργείται εμμονή. Η εμμονή είναι το επόμενο βήμα της ταύτισης. Μέσα σε αυτόν τον εξαναγκασμό της ψυχής,  ο κατώτερος εαυτός-εγώ , ψάχνει στους καθρέπτες- ανθρώπους-καταστάσεις- πράξεις-ρόλους να δει που αντιστοιχεί η εικόνα του, για να το αναγνωρίσει σαν μια ΔΙΚΗ ΤΟΥ αλήθεια. Άμα βρει κάτι που μοιάζει μαζί του, εγκλωβίζει την ψυχή ακόμα περισσότερο, σαν να της λέει «έτσι μοιάζουμε, δες το , αυτή είναι η αλήθεια μας» εξαναγκαστικά. Είναι εδώ που το άτομο γνωρίζει ότι είναι σε λάθος δρόμο αλλά δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Και μετά ακολουθεί  η μυθοπλασία για να εξιδανικεύσει την κατάσταση της ταύτισης-καθρέφτισμα με όλα τα κατώτερα συναισθήματα και συχνότητες που περιτριγυρίζουν την κάθε κατάσταση που προσκολλάται. Η μυθοπλασία οδηγεί στην υπερβολή και περνά  η ζωή παίζοντας το άτομο με τελειότητα τους ρόλους που επέλεξε χωρίς να μάθει πραγματικά τι είναι αληθινό σε αυτό που βιώνει.

Η κατάσταση της ταύτισης-καθρέφτισμα μπορεί να συνεχιστεί και όταν η ψυχή αφήσει το σώμα και μένει στα χαμηλά ενεργειακά πεδία της γης . Εκεί δημιουργεί την δική της πραγματικότητα και αυτοβασανίζεται – αυτό είναι η κόλαση που αποκαλούν ορισμένα θρησκευτικά συστήματα. Αν λοιπόν ένας άνθρωπος χάνεται εν ζωή και δεν καταφέρει να δει την πραγματικότητα μέσα του, συνεχίζει και μετά που αφήνει το σώμα του. Η αποταύτιση μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή με σώμα ή χωρίς. Οδηγοί ενσαρκωμένοι και άυλοι, εργάζονται συνεχώς για να βοηθούν τις ψυχές σε κάθε περίπτωση και στάδιο να αποταυτιστούν όσο πιο ομαλά γίνεται.

Αθανάσιος Παναγή

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

1^η Επίγνωση

Αντίδραση ανάλογα με τα προγράμματα μου ή  ανταπόκριση μετά από συνειδητή παύση;

Α) ο τρόπος που ο κοινός άνθρωπος αντιμετωπίζει τις καταστάσεις είναι με το λεγόμενο 3fs (fright, fight, flight). Αντιδρά δηλαδή άμεσα κινούμε

νος από το φόβο.

Αυτά είναι αρχέγονες αντιδράσεις του κατώτερου εαυτού που δέχεται την κάθε κατάσταση ως απειλή και εισβολή, μια πραγματική αλήθεια και όχι ως μάθημα. Έτσι αντιδρά με μικροψυχία, θυμό, δειλία, επιθετικότητα και άλλα. Δράση και Αντίδραση.

Β)Η άλλη περίπτωση είναι όταν αντιδρούμε με το να κάνουμε πίσω, να σκεφτούμε, να καταλάβουμε και μετά να επικοινωνήσουμε. Να συμπεριφερθούμε όχι σαν θύτης ή θύμα, αλλά δάσκαλος του εαυτού μας. Αυτό σταδιακά δυναμώνει τον ανθρώπινο ψυχισμό και ανοίγει την πόρτα για την δεύτερη επίγνωση.

2^η Επίγνωση

Κλείσιμο της κατάστασης με ομαλό τρόπο

- Η δεύτερη επίγνωση είναι βασικά συνέχεια της πρώτης  σε ανώτερο πεδίο κατανόησης. Ο τρόπος που θα χειριστώ μια κατάσταση και θα την κλείσω. Δεν θα την κλείσω αφήνοντας πίσω μια καμένη γη, αλλά θα την κλείσω με την επίγνωση ότι έδωσα την περισσότερη επίγνωση που μπορούσαν οι συμβαλλόμενοι να κατανοήσουν. Δηλαδή αφού έχω για τον εαυτό μου την πλήρη κατανόηση της κατάστασης, να δώσω σε όλους να καταλάβουν με τον τρόπο που μπορούν, γιατί έγινε αυτό. Στην ουσία οι άνθρωποι αντιδρούν με κατώτερα συναισθήματα θυμού, ζήλιας, κακίας, εκδίκησης, πικρίας και τελικά πόνο που έρχεται από τον φόβο, γιατί δεν καταλαβαίνουν τον εαυτό τους.  Έτσι η δεύτερη επίγνωση είναι να λειτουργούμε σαν δάσκαλος,  θεραπευτής, κήρυκας παντού σε κάθε κατάσταση. Να αγκαλιάζουμε τον άνθρωπο και όχι να τον πετάμε, όσο φυσικά το επιτρέπει η κάθε κατάσταση και η ρύθμιση της αναγνώρισης της ανόδου του δικούς μας εγωισμού. Όταν επιτρέψουμε να ανυψωθεί ο δικός μας κατώτερος,  είναι ξεκάθαρο ότι ακολουθεί το αντίστοιχο που έρχεται από έξω, από τους άλλους συμβαλλόμενους και παύουμε πια να λειτουργούμε με πνευματικό τρόπο. Σε τελική ανάλυση η δεύτερη επίγνωση είναι να λειτουργώ πνευματικά σε κάθε κατάσταση που αντιμετωπίζω και να την κλείνω πάντα με αγκαλιές σε όλους τους συμβαλλόμενους, άρα ξέρω ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα..

Να δώσω στους άλλους όχι αυτό που θέλουν, αλλά με αυτό που χρειάζονται και δεν το ξέρουν ακόμα.

3^η Επίγνωση-

Blueprint

 Ας πούμε ότι είμαστε στο κέντρο ενός κύκλου. Γύρω από τον κύκλο υπάρχουν οι διάφοροι ρόλοι που παίζουμε σε όλη μας την ζωή και σε κάθε ενσάρκωση. Του πατέρα, της μητέρας, του υπαλλήλου, του αφεντικού, του θύματος, του θύτη, του εκδικητή, όλοι οι ρόλοι που παίζει ο κάθε άνθρωπο στην ζωή του. Στο κέντρο είμαστε εμείς στο τώρα, ως ψυχή, φως, πνεύμα. Οι διάφοροι ρόλοι που παίζουμε στην καθημερινότητα στην υλική μας υπόσταση μας βγάζουν από το κέντρο μας για λίγο, αλλά μετά επιστρέφουμε σοφότεροι αφού μάθαμε από τον ρόλο αυτό και η ψυχή μας πήρε τα μαθήματα. Επιστρέφουμε δυνατοί στην θεότητα στο κέντρο μας, στον παρόντα χρόνο του συν δημιουργού Θεού, που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση αυτόματη μέσα από το τώρα.

Ξεχάσαμε όμως ότι είμαστε φως, πνεύμα, και μένουμε προσκολλημένοι στους ρόλους μας, έτσι δεν επιστρέφουμε στο κέντρο μας της πνευματικής υπόστασης. Οι ψεύτικοι ρόλοι που παίζουμε καθημερινά, είναι η μόνη πραγματική αλήθεια που δεχόμαστε να πάρουμε ως αλήθεια. Προσπαθούμε να γίνουμε θεοί στην ύλη, ενώ στην ουσία ,είμαστε θεοί στο πνεύμα. Η θεϊκή υπόσταση ξεκινά από το άυλο πεδίο, από πάνω προς τα κάτω και όχι αντίστροφα.

Σκοπός της ενσάρκωσης μας, είναι μέσα από τους ρόλους, να μάθει η ψυχή τα διάφορα μαθήματα και στην πορεία που εκπληρώνει το συμβόλαιο της να πάει προς τα πάνω, προς την θεοποίηση αποκτώντας τις πνευματικές δυνάμεις της . Εκεί μάλιστα, μπορώ να δηλώσω ότι πράγματι είμαι Θεός, συν δημιουργός. Η 3^η επίγνωση σκοπό έχει να με φέρει να ανακαλύψω το συμβόλαιο της ψυχής μου,  αυτό που λέμε blueprint, που είναι στο πέμπτο ελαφρό μου σώμα, να το δουλέψω, να το αγγίξω, να το ανοίξω ώστε να ανοίξει σαν ελατήριο για να εμφανιστεί το συμβόλαιο της ψυχής που έγινε πριν καν ενσαρκωθώ. Έτσι μπορώ να αρχίσω να το υλοποιώ.

Για να γίνει αυτό, πρέπει να φύγει η  προσκόλληση. Η συνήθεια σε οποιοδήποτε ρόλο πρέπει να αλλάζει. Αν υπάρχει προσκόλληση δεν μπορώ να αγγίξω τα ανώτερα πεδία, θα είμαι ένας μεσαίος θεραπευτής ή δάσκαλος. Η προσκόλληση με τραβάει προς τα κάτω σαν κόλλα που με κολλά πάνω στο υλικό πεδίο, πάνω στους ρόλους μου και αρνούμαι (έστω και αν είχα επαφή κάποια στιγμή στην ζωή μου με τα ανώτερα πεδία) να επιστρέψω και να ακολουθήσω την εξέλιξη. Αν ξεφύγω από το κόλλημα με τους ρόλους, σιγά, σιγά βγαίνω έξω από τον κύκλο του κάρμα, γιατί τώρα έχω τις συμπαντικές, πνευματικές μου δυνάμεις και μπορώ να ακολουθήσω το σχέδιο της δικής μου ενσάρκωσης. Αυτό είναι πιο εύκολο όταν σε κάθε στιγμή της ζωής μου σκέφτομαι από πάνω προς τα κάτω, σε κάθε στιγμή της ζωής μου επικαλούμαι τα φωτεινά όντα, τους βοηθούς μου, τους φύλακες να επέμβουν στην ζωή μου, να μην κάνω ποτέ τίποτε χωρίς πρώτα να έχω την επαφή προς τα πάνω. Για κάθε λέξη μου, να έχω την ένωση, άρα οπωσδήποτε το σύμπαν θα μου δώσει σημασία και θα με ανεβάσει για να δω το blueprint, με κάθε του λεπτομέρεια. Τότε θα καταλάβω ότι όλα γίνονται, όλα έγιναν, ακόμα και το σπάσιμο στην ζωή μου, για κάποιο φωτεινό λόγο. Τότε καταλαβαίνω ότι είμαι στον δρόμο και το σύμπαν με υποστηρίζει ακράδαντα.

Ας μπορέσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι, να έχουν και τις τρεις επιγνώσεις σε κάθε κατάσταση που τους συμβαίνει. Αμήν.

(ύλη από τον μεγάλο κύκλο βιωματικών σεμιναρίων Μετουσίωσης των Επτά Ενεργειακών Κέντρων- Θεραπευτική Δομή) 

Κτητική διαδικασία και προσκόλληση

Κτητική διαδικασία και προσκόλληση

Η κτητικότητα είναι η κατώτερη δόνηση που μπορεί να λειτουργήσει ο άνθρωπος ζητώντας ασφάλεια. 

Η κτητικότητα εξυμνείται σαν η διαδρομή της ψυχής μέσα από κάθε πειρασμό και εξομάλυνσή της ιδέας  προς την καθημερινή ζωή. Την ώρα που ο άνθρωπος εκφράζει κτητικότητα και αρνείται ή αδυνατεί να ξεκολλήσει από το θέμα που τον κρατάει θεωρώντας το δικό του , παράγεται μια ορμόνη. Αυτή η ορμόνη είναι η αρχέγονη ορμόνη που παραγόταν από την πρώιμη εποχή του ανθρώπου τον σπηλαίων, για να του δώσει δύναμη να φύγει η να πολεμήσει για τη ζωή του. Τώρα πολεμά και στηρίζει πάλι αυτό που θεώρει δικό του με ένα διαφορετικό τρόπο αλλά με την ίδια ορμή για επιβίωση. Τότε ήταν εντάξει να παλεύει για επιβίωση. Τώρα όμως είναι μια ψευδαίσθηση που κουβαλά για να υποστηρίξει αυτό που θεωρεί δικό το.  Αυτή η ορμόνη όταν παράγεται δημιουργεί ακόμα πιο δυνατούς δεσμούς με το θέμα που θεωρεί ο άνθρωπος ότι πρέπει να προστατέψει. Η κατάσταση αυτή δεν κινείται στα υλικά  πράγματα μόνο , αλλά και στα αιθερικά πνευματικά ρευστά, που πάλι ο άνθρωπος θεωρεί δικά του. Αρνείται να ξεκολλήσει και να τα αφήσει, γιατί κυριαρχείται από την ψευδαίσθηση της διαστατικής υπόστασης κατοχής,  της αρχέγονης φύσης επιβίωσης του είδους του. Δηλαδή καθορίζει το μέτρο κίνησης της γραμμής της ψυχής μέσα στην ύλη ως η ψυχή σαν υλικό υπόστατο.

Με αυτό τον τρόπο η ίδια η έννοια της ψυχής χάνεται και τα χαμηλότερα ρευστά λειτουργούν και οδηγούν από μόνα τους τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είναι πια οδηγός της ίδιας του της ζωής. Μέσα από αυτά τα χαμηλά ρευστά δρα το σύστημα κοινωνίας που χειραγωγεί τον άνθρωπο.

Η προσκόλληση είναι το επακόλουθο της κτητικότητας, που δημιουργεί θέματα από τις υλικές δομές μέχρι τις αιθερικές δομές. Η κατάσταση να κρατούνται τα άσχημα ως θησαυροί διαλύοντας κάθε ευκαιρία για πνευματική αφύπνιση, είναι μια σοβαρή ψυχολογική ασθένεια του χρονικού πεδίου σήμερα. Η ατονία της σκέψης σε βαθμό δημιουργίας ψευδαισθήσεων – με ψέματα από τις προσκολλήσεις, λειτουργεί σαν μηχανή καθήλωσης και εγκλεισμού της ψυχής. Αναγνωρίζεται πολλές φορές από τον νου, αλλά υπάρχει μια άλλη μορφή ψεύτικης δύναμης μέσα στον άνθρωπο που καταστέλλει το ξύπνημα και την αφύπνιση του. Αυτή είναι ο φόβος της προσκόλλησης στη μη αλλαγή. Οποιαδήποτε αλλαγή παράγει φόβο στον άνθρωπο με το λόγο ότι θα χρειαστεί να ξεκολλήσει και να ξεβολευτεί για αυτό δημιουργεί μια άλλη κατάσταση μεγάλης δύναμης φόβου που τον κρατά παράλυτο. Στην πορεία , ο άνθρωπος επειδή αρνείται να ξεκολλήσει από τα δικά του, γίνεται ανήθικος.

Ο άνθρωπος δημιούργησε ένα άρρωστο σύστημα με την πάροδο των χρόνων . Ένα σύστημα αλυσίδα που αδύνατη να δει τον εαυτό από μέσα. Έτσι του μένει η μόνη επιλογή να θεοποιήσει την ύλη μέσα από τις 5 του αισθήσεις, και όλα τα άλλα , απλά να τα διαγράψει.

Μα αυτό είναι πολύ βαρύ και ο άνθρωπος καταλήγει να χάνει συνεχώς το δρόμο του και να μην τον ξαναβρίσκει ποτέ. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας ζει τώρα με αυτόν τον τρόπο.

Ερχόμαστε στο τρίτο μέρος της ομιλίας μας. Αν τα καταφέρει να βγει ο άνθρωπος με τη παρέμβαση των ελαφριών οδηγών του, δημιουργώντας του ένα οδυνηρό περιστατικό που του συμβαίνει στη ζωή του , το επόμενο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει ,είναι η ηθική υπόσταση που καθορίζει το ύψος της ψυχής που ανεβαίνει.  Μπορεί να αγγίξει το πνεύμα. Η ψυχή όταν προφέρεται η λέξη «δικό μου» συντονίζεται και δημιουργούνται σαν θρομβώσεις στα Ναντις (ενεργειακά κέντρα) του σώματος του. Κάθε φορά που ο άνθρωπος λέει αυτή τη φράση,  εγκλείει τον εαυτό μέσα σε αυτό –υλικό ή αιθερικό αντικείμενο της προσφοράς του προς τον κατώτερο εαυτό του. Οι θρομβώσεις αυτές, χτίζονται μέσα στο αιθερικό σώμα και εγκλωβίζουν τη ψυχή όλο και περισσότερο. Κάθε μια από αυτές τις θρομβώσεις , δημιουργεί μια αλυσίδα που κρατά και κλειδώνει την ψυχή μέσα βαθιά στο σώμα. Αυτές τις θρομβώσεις μπορούμε να τις αποκαλέσουμε δομημένα στοιχεία ψευδαίσθησης ή πιο απλά, κτητικά συμφέροντα. Τότε είναι που η ζωή σταμάτα. Ο άνθρωπος γερνάει αλλά δεν ωριμάζει. Ενηλικιώνεται αλλά ακόμα βρίσκεται στην παιδικά νοητική ηλικία του. Δεν μπορεί να μάθει από τα δικά του λάθη επειδή κρατιέται από τις προσκολλήσεις και τη κτητικότητες του. Δεν μπορεί να εξελιχθεί, είναι σε μια κατάσταση «παγώματος» , απλά περνά τη ζωή του, χωρίς καμία επίγνωση γιατί ζει. Στην ουσία το σώμα είναι φτιαγμένο για να ζήσει 300 χρόνια τουλάχιστον αλλά κουράζεται με τις αλυσίδες που είναι δεμένο, με τα κτητικά συμφέροντα  που έχει δημιουργήσει και φυλακίσει την ίδια του τη ζωή.

Η κατάσταση της αναγνώρισης είναι το πρώτο στάδιο αφύπνισης.

Να ξεβολευτεί ο άνθρωπος και να μπει στην πράξη και πρακτική της σοφίας είναι το δεύτερο στάδιο και δυσκολότερο.

Φυσικά είναι δύσκολο να αγγιχτεί ένας νους που είναι βουτηγμένος στην πίστη και στα δόγματα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Η κτητική διαδικασία είναι η γραμμή της σημερινής ζωής του ανθρώπου. Φτιαγμένη μέσα από ένα σύστημα που χρειάζεται να χαθεί ολοκληρωτικά, για να αφυπνιστεί ο άνθρωπος. Πως όμως ,θα διερωτάστε. μπορείτε να τα χάσετε όλα; Δεν είναι ανάγκη να τα χάσετε όλα. Απλά χρειάζεται να μπείτε στη διαδικασία να αποκολληθείτε από κάθε ένα κτητικό συμφέρον που το αποκαλείτε «δικό μου». Έτσι θα σας δοθεί η ευκαιρία να κατανοήσετε γιατί το χρειάζεστε, γιατί το θέλετε και ποιο είναι το ψευδές κέρδος που παίρνετε με το να διατηρείτε κάτι άσχημο κοντά σας, που σας σταματά απλά να ζήσετε με αγάπη. Τότε, αφού κατανοήσετε , μπορείτε να δημιουργήσετε σχέσεις με ανώτερες δομές, με τα υπάρχοντα σας , έτσι μπορείτε να τα έχετε ή να τα δίνετε χωρίς να βλάπτετε τη φυσιολογία σας.

Απλά αγαπημένοι, να μην ταυτίζεστε με αυτά και να μην τα θεωρείτε δικά σας, αφού είσαστε όλοι ενωμένοι, τότε τίποτα δεν είναι δικό σας. Όλα ανήκουν σε όλους. Δύσκολο να το δεχτείτε στην ανθρώπινη υπόσταση της ατομικότητας αλλά είναι ένα από τα θέματα που κυριαρχούν στους καιρούς αυτούς.

Η κτητικότητα λοιπόν είναι μια κατάσταση που ριζώνει όταν ο άνθρωπος αρχίζει να  αποκαλεί κάτι δικό του, ακόμα και κάτι αιθερικό όπως τα συναισθήματα. Εκεί  χάνει την αίσθηση της ένωσης με όλα και δίνει μορφή, αξία, υπόσταση στην ίδια την ψευδαίσθηση του. Έτσι τη νιώθει σαν κάτι αληθινό. Αυτή η ψευδαίσθηση έχει να κάνει με την ασφάλεια επιβίωσης . «Έχει για να είναι» , αντί να είναι και απλά, αν χρειάζεται να έχει. Μια ψευδαίσθηση που στα χρονικά δρώντα της ανθρωπότητας τώρα, άρχισε να σπάει με την οικονομική κρίση. Αυτή η έλλειψη και χάσιμο της ύλης παρέχεται στην ανθρωπότητα μια ελπίδα να αφυπνιστεί και να ελευθερώσει τη ψυχή της.

Η αγάπη όταν είναι κτητική, απλά ικανοποιεί το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης. Η αγάπη όταν είναι μια ανάγκη για ασφάλεια, δεν πρέπει να λέγεται αγάπη αλλά κτητικότητα.

Η αγάπη είναι στην ουσία ένα είδος ελεύθερου μοιράσματος και όχι περιορισμού. Αν την κρατάς, σβήνει.

Η αγάπη όταν μοιράζεται δεν ξεθωριάζει αλλά γίνεται πιο φωτεινή!!!

Αθανάσιος Παναγή

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ -ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ  ΣΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ : «Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ -ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ» με τον Αθανάσιο Παναγή .

Συγχώρεση σημαίνει να μπορέσω να ελευθερώσω την μπλοκαρισμένη ενέργεια που κρατώ μέσα μου με κτητικότητα. Η συγχώρεση δεν είναι απλή διαδικασία. Είναι σαν ένα κάρβουνο που μας καίει, αλλά ο πόνος του καψίματος μας τυφλώνει, και αντί να το πετάξουμε, το κρατάμε πιο σφιχτά.

«Για να ελευθερωθεί από τα δεσμά το άτομο , χρειάζεται να αναγνωρίσει τον

κατώτερο εαυτό (εγώ) σαν μια ψευδαίσθηση δεσίματος με το υλικό πεδίο του

απόντα  χρόνου (παρελθόν και μέλλον). Να καταφέρει να είναι στο «κεντρικό

του τώρα». 

"Με αυτή την πρώτη συνειδητή επέκταση, αρχίζουν να αναταράζονται

οι συναισθηματικές δημιουργημένες σκεπτομορφές που περιτριγυρίζουν το άτομο.Τότε μπορεί να τις δει και να τολμήσει να τις σπάσει. Η εμπειρία όμως τουφόβου, επανέρχεται βεβιασμένα σαν κτητική ασφαλιστική δικλίδα. με δύναμη, Το άτομο παραλύει και για ακόμα μια φορά μένει στο κενό και επιστρέφει εκεί που ήταν: στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Η κατάσταση να αποφασίσει να αποχωρήσει έξω από αυτή την εμπειρία φόβου και κάρματος είναι ένα από τα τρέχοντα ζητήματα του πλανήτη σας, τώρα. Πολλοί από εσάς δεν το καταφέρνουν και συνεχίζουν να μεταφέρουν αυτές τις αλυσίδες σε κάθε ενσάρκωση απλά επειδή δεν τολμούν να αποφασίσουν να ελευθερωθούν. Αυτή η ελευθέρωση έχει δοθεί ως ο ορισμός συγχώρεσης.»

Το πρώτο βήμα για να συγχωρέσουμε , είναι να βιώσουμε πόσο πολύ το «εγώ» έχει κυριαρχήσει στη ζωή. Το «εγώ» είναι απαραίτητο. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε σε σώμα. Αυτή είναι η χρήση του «εγώ». Όταν όμως από ένα εργαλείο , γίνεται ο κυρίαρχος της ζωής, τότε αρχίζει η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και το άτομο παίρνει τη ζωή προσωπικά.

«Το κατώτερο εγώ και η ψυχή χρειάζονται μια ισοζυγία μεταξύ τους. Η ψυχή

δέχεται την εργασία όπως του την αναθέτει το πνεύμα και οδηγείται από αυτό.

Το εγώ ,εκπροσωπεί τα κατώτερα ρευστά που ισοδυναμούν με τη συνειδητότητα του ατόμου όπως έχει χτιστεί. Όταν δίνεται ένταση σε αυτά τα κατώτερα ρευστά και ξεχειλίζουν, βγαίνουν αιθερικές -νοητικές ρίζες προς τα πάνω και εγκλωβίζουν την ψυχή σε μια ψευδαίσθηση διαχωρισμού μέσα στην υλιστική φυλακή διαμέσου της κτητικότητας που το ίδιο το άτομο το επιτρέπει. Τότε αρχίζει να δηλητηριάζει τα εσωτερικά όργανα και αυτά με τη σειρά τους

αναπαράγουν το δηλητήριο αυτό. Το σώμα αρχίζει να βαραίνει και να

περικλείνεται στο δικό του «λαβύρινθο των σεναρίων». Παγιδεύεται η ψυχή σε

μια ατελείωτη νοητική σαμσάρα - εμπειρία κάρματος.»

Όταν η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού αδυνατίσει μέσα μας, τότε μπορούμε να

διαπιστώσουμε ότι δεν χρειάζεται να κρίνουμε τα άτομα που «μας έβλαψαν» ,

αλλά τις πράξεις τους. Δεν «μου έκανε κάτι δυσάρεστο» αλλά «δημιουργήθηκε

μια δυσάρεστη κατάσταση». Έτσι μπορούμε να αρχίσουμε τη διαδικασία απαλλαγής της δυσάρεστης εμπειρίας. Μόνο όταν η εμπειρία διαχωριστεί από το άτομο που κατά τη γνώμη μας «την προκάλεσε», μπορούμε να εργαστούμε πάνω της και να την ελευθερώσουμε. Όταν η εμπειρία συνδέεται με το άτομα , τότε δεν είμαστε ακόμα σε θέση να απαλλαγούμε από αυτήν, απλά γιατί το άτομο δεν θα είναι ποτέ κάτω από τον έλεγχο μας- η αναμνήσεις όμως είναι ελεγχόμενες!

Δεύτερο βήμα είναι να αποφασίσω αν θέλω να είμαι το θύμα ή να μετατραπώ σε δάσκαλος -δικός μου και των άλλων. Θύμα=βόλεμα. Όταν παίρνω το ρόλο του θύματος, τότε δεν χρειάζεται να κάνω κάτι , οι άλλοι πρέπει να κάνουν. Όταν όμως αποφασίσω να αρνηθώ το ρόλο αυτό, τότε παίρνω την ευθύνη για όσο μου συμβαίνουν. Όταν πάρω την ευθύνη, τότε μπορώ να καθοδηγήσω τη μοίρα μου. Έχω πάντα τρία λεπτά να αντιδράσω με επίγνωση και αποτελεσματικότητα σε κάποια προσβολή/εισβολή. Όσο πιο σύντομα αντιδράσω, τόσο πιο εύκολο είναι να απαλλαγώ από αρνητικά αποτελέσματα και συναισθήματα. Αν σε τρία λεπτά δεν στείλω πίσω το «κάρβουνο που μου καίει το χέρι» τότε ο πόνος θα με κάνει να χάσω την αντικειμενικότητα μου. Μπορεί να μπορέσω να αντιδράσω σε τρεις ώρες, ή σε τρεις μέρες. Μετά τις τρεις μέρες, η εισβολή έχει βολευτεί στην αύρα μου ή ακόμα και μέσα στο φυσικό μου σώμα (ψυχοσωματικό). Αν λοιπόν αποφασίσω να παραμείνω το θύμα, θα γεμίζω με πληγές. Η λύση δεν είναι φυσικά να απαντήσω βίαια ή να δράσω με την  ίδια βιαιότητα που έλαβα. Αυτό είναι εκδίκηση. Εκδίκηση σημαίνει αρνούμαι να συγχωρήσω. Αν θέλω να συγχωρήσω πρέπει να φτάσω στο επίπεδο του δασκάλου: να αντιμετωπίσω τον «θύτη» χωρίς κριτική και να περιγράψω την κατάσταση ώστε να τον βοηθήσω να καταλάβει την καρμική ένωση που δημιουργήθηκε μεταξύ μας. «Συγχωρώ εσένα , αλλά όχι τις πράξεις σου.». Η κριτική δεν βοηθάει την επίλυση του προβλήματος. Ο δάσκαλος δεν κρίνει, αλλά περιγράφει. Όταν κρίνω κάποιον, δημιουργώ καρμικές ίνες μαζί του. Η μη κριτική, με φέρνει το στάδιο του δασκάλου. Αν όμως δεν τα καταφέρω, τότε οι ίδιες καταστάσεις θα επαναλαμβάνονται στη ζωή μου, μέχρι να πάρω το μήνυμα.

Για να καταφέρουμε την μη κριτική , ας κάνουμε δυο δηλώσεις:

1.      Αρνούμαι να παίξω το ρόλο του θύματος

2.      Όταν κάτι με φέρνει στη κατάσταση του θύματος , ας αποφασίσω ΤΩΡΑ,

τέσσερα πράγματα που θα κάνω για να βγω από αυτό.

Το τρίτο και πολύ βασικό βήμα είναι η απολογία. Η απολογία είναι αυτό που λείπει για να κλείσει ο κύκλος της συγχώρεσης . Για να ολοκληρωθεί η

συγχώρεση πρέπει , να απολογηθούμε. Όχι να περιμένουμε να μας απολογηθούν , αλλά εμείς οι ίδιοι να απολογηθούμε. Να απολογηθούμε στον εαυτό μας, γιατί δεν καταφέραμε να δούμε την εμπειρία αυτή σαν μάθημα, αλλά την είδαμε μέσα από το μικρό μας «εγώ» και μας πλήγωσε.  Να απολογηθούμε ακόμα και στο άτομο που μας «έβλαψε» που δεν είχαμε τη συναίσθηση να καταλάβουμε γιατί έπραξε όπως έπραξε και τώρα μας συνδέουν άσχημα συναισθήματα, εξ αιτίας της άγνοιας μας. Να απολογηθούμε στον εαυτό μας που δεν καταφέραμε να συγχωρέσουμε τους άλλους και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε εμάς τους ίδιους. Η απολογία λοιπόν δουλεύει και σαν ένα «χαστούκι» στην υπόληψη μας. Έτσι ελαφραίνει το σώμα. Η απολογία στον άλλο σημαίνει ότι μπαίνω στη θέση του και βλέπω τα πράγματα , όχι μέσα από το μικρό μου «εγώ» αλλά από μια άλλη οπτική γωνία.

Ας κάνουμε μια δήλωση τώρα: «Δηλώνω ότι αρνούμαι να περιμένω οποιονδήποτε να απολογηθεί» έτσι να απαλλαγούμε από την αναμονή και περάσουμε στην άμεση πράξη.

 «Το θέμα της συγχώρεσης είναι βαρύ όταν δεν υπάρχει η αποδοχή της

αναγκαιότητας της. Η Διάλυση του βολβού που δημιουργήθηκε ως μπλοκάρισμα επιταχύνεται όταν επικοινωνήσετε με τον εισβάλλοντα που εισχώρησε στην κατασκευή σας ως ξένος. Στην ουσία εσείς του επιτρέψατε να μπει μέσα σας γιατί αγνοήσατε την κατανόηση της προσφοράς στην ανοδική σας πορεία διαμέσω της καθημερινής σας επιρροής στο υλικό πεδίο. Ο δρόμος της συγχώρεσης περνάει πρώτα από την αποφόρτιση και μετά ακολουθεί το ξερίζωμα. Μέχρι να φτάσετε εκεί , επιβάλλεται η επανάληψη και η παράδοση στο πνεύμα. Μέσα από αυτό έρχεται με έναν τρόπο η επιθυμητή συγχώρεση. Αν κάτι επανέρχεται συνεχώς στη σκέψη σας , είναι σημαντικό θέμα που πρέπει να μπείτε σε κατάσταση μελέτης, αποφόρτισης και ξεριζώματος.

Η διάλυση του βολβού γίνεται μέσα από την συνθηκολόγηση της δικής σας

καρδιάς για να αφεθεί να ανοίξει και να ξεδιπλωθεί πάνω στον κατώτερο εαυτό

(εγώ) μειώνοντας τον σε βαθμό που να επιστρέψει τα δανεικά κομμάτια που

πήρατε από άλλες ψυχές να επιστραφούν στο κέντρο που προήλθαν αφού

εκπλήρωσαν πια την υπηρεσία τους μέσα σας.»  

Διδάσκαλος Βούδας

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΔΡΑΣΗ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΝΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

                   ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΔΡΑΣΗ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΝΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Η εμπιστοσύνη ανήκει στον εαυτό μας. Είναι από μέσα μας που πηγάζει.  Ο αντίχτυπος έξω από εμάς της μη εμπιστοσύνη μετατρέπεται σε απλή αποδοχή όταν διορθώσουμε το σπασμένο κομμάτι μέσα μας.

<<Μέχρι τώρα μάθαμε με την δράση-αντίδραση, τον νόμο του κάρματος. Ότι γίνεται ή ότι κάνουμε υπάρχει μια φυσική αντίδραση στην δική μας δράση και σε κάθε δράση στο σύμπαν. Αυτή είναι η τριτοδιαστατική υπόσταση, την οποία τώρα έχουμε την επιλογή να την αλλάξουμε. Η οποία αντίδραση επιστρέφει στην πηγή που παράχθηκε η δράση. Τώρα δράση και επίδραση πως συμβαίνουν στο κόσμο μας; Κάθε μας δράση έχει μια επίδραση στο κέντρο που κατευθύνεται η συγκεκριμένη δράση. Έτσι πηγάζει ένα αποτέλεσμα που παράγει την αντίδραση που επιστρέφει στην πηγή που παράχθηκε η δράση. Σε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα να το αποφύγουμε εκτός από το να ρυθμίσουμε τη δράση με επίγνωση, αλλιώς απλά συμβαίνει. Να δεχτούμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε έλεγχο στο τι μας συμβαίνει, στο ποια αντίδραση θα επιστρέψει σε μας.

 Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να έχουμε την καλύτερη επιστροφή αντίδρασης στον πυρήνα, είναι να έχουμε επιλογή στην επίδραση μας. Δηλαδή αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε την δράση μας τότε μπορούμε να δούμε στο πως η επίδραση βασικά μας κυριαρχεί στο αποτέλεσμα.  Δηλαδή από ποιον πυρήνα που ξεκινούμε να παράξουμε τα αποτελέσματα, από που πραγματικά αρχίζουμε. Από που είναι το κέντρο που ανοίγουμε στην δράση μας. Και ποιος το καθορίζει αυτό; Εμείς φυσικά, ο κάθε άνθρωπος ψυχή.

Η επίδραση αγαπητοί μου φίλοι επιβάλλεται να ξεκινά από πάνω προς τα κάτω. Αν θέλουμε να λεγόμαστε πνευματικοί άνθρωποι τότε αυτός είναι ο τρόπος, από πάνω προς τα κάτω, από το ανώτερο προς τον υλικό κόσμο. Ο κοινός άνθρωπος της ζωώδης φύσης δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό και παράγει συνεχώς δράση αντίδραση στον τροχό του κάρματος. Μπορεί να είναι καλόκαρδος και να βοηθά τον συνάνθρωπο του αλλά να μην έχει την ικανότητα να επιδρά από πάνω προς τα κάτω. Έτσι μένει ένας άβουλος άνθρωπος που καθορίζεται η πορεία του από το σύστημα. Έτσι δεν έχει κανένα έλεγχο στην αντίδραση που επιστρέφει σε αυτόν, άρα η ζωή του είναι πονεμένη και βασανισμένη.

Θα μου πείτε τώρα και αν δρούμε από πάνω προς τα κάτω δεν συμβαίνει το ίδιο; Όχι φίλοι μου, δεν συμβαίνει το ίδιο. Επιδρώντας από πάνω προς τα κάτω δημιουργείται ένας κλοιός προστασίας γύρω από το υλικό σώμα, ένα ρεύμα ενέργειας που έρχεται από τα ανώτερα πεδία μαζί με τις πληροφορίες που αναλαμβάνει το άτομο την ευθύνη να κατεβάζει με την συνειδητότητα του κάτω και να απλώνει στο υλικό πεδίο. Καθώς συνεχίζει το άτομο να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, αυτός ο κλοιός ενέργειας γύρω του αυξάνεται ραγδαία. Καθώς συνεχίζει το άτομο να παίρνει τα μηνύματα και να βάζει ένα, ένα στην δράση όσον αφορά τον κόσμο γύρω του και την προσωπική του υπόσταση τότε αυτή η κατάσταση αυξάνεται γύρω του και δυναμώνει ολοένα και περισσότερο. Ταυτόχρονα πάμπολλα φωτεινά καθαρά όντα περιτριγυρίζουν το άτομο καθώς γίνεται όργανο του Θεού. Έτσι καμιά αντίδραση της δράσης του δεν φτάνει σε αυτόν αφού λειτουργεί από το κέντρο με γνώμονα την αγάπη του Θεού. Λειτουργεί μέσα από την καθαρή αλήθεια. Άρα δεν υπάρχει ούτε συν, ούτε πλην, ούτε μαύρο, ούτε άσπρο, δεν παράγεται αντίδραση για να’ρθει σε αυτόν. Ακολουθεί και εκτελεί τα μηνύματα εξολοκλήρου. Άρα αν παραχθεί κάπια δράση δεν θα επιστρέψει στη δική του υπόσταση αλλά κάπου ποιο ψηλά από αυτόν.

Αυτό φυσικά φίλοι μου δεν είναι και τόσο εύκολο όσο ακούγεται, γιατί ο άνθρωπος λειτουργεί μέσα από τα κατώτερα του. Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος λειτουργεί μέσα από τα θέλω του και δεν βγαίνει αυτό με αγνότητα προς τα έξω. Υπάρχουν τόσα πολλά να επιλύσει και όταν αποφασίζει να δράση μέσα από τον κατώτερο πυρήνα του όπου βρίσκεται και το κατώτερο εγώ του τότε αντί να επιλύσει τα θέματα του, τα διευρύνει περισσότερο. Μέσα από το θέλω δηλαδή λειτουργεί φυσικά και το κατώτερο εγώ και εκεί αρχίζει η πλανεμένη σκέψη. Το εγώ παραφουσκώνει την περηφάνια του ατόμου με τα πρώτα αποτελέσματα της δράσης του, είτε πρόκειται για υλιστικό ή πνευματικό άτομο. Μετά αρχίζουν οι αντιδράσεις να έρχονται και το άτομο αναρωτιέται, αφού έκανε ότι του είπαν γιατί υποφέρει ακόμα? Γιατί την ουσία έδρασε μέσα από το εγώ και δεν έπραξε το άτομο πλήρως στις πληροφορίες που πήρε από το ανώτερο του, έτσι η ενέργεια του καταβαίνει, η καρδιά του κλείνει, η κορώνα κλείνει.

Τα υπερμεγέθη θέλω του ατόμου λειτουργούν μέσα από τους φόβους του που εξακολουθεί να τρέφει μέσα του. Οι φόβοι αυτοί στηρίζονται στην εμπειρία του παρελθόντος που δεν θέλει το άτομο να αφήσει, που δεν θέλει να συγχωρέσει, που δεν θέλει να μπει στην κατάσταση να τα ξαναδεί ίσως να τα ξαναπεράσει με κάποιες άλλες καταστάσεις, με άλλα άτομα και να επανεξετάσει ότι τον τότε καιρό δεν έπραξε και τόσο καλά για την δική του υπόσταση. Έτσι θα του δοθεί η ευκαιρία να δει την πραγματική υφή της αγάπης μέσα από διαφορετικές καταστάσεις. Αν μπει στην πράξει και αφήσει τον εαυτό του με τις πεποιθήσεις του να περάσει τα ίδια πράγματα με τα καινούργια δεδομένα που έχει υιοθετήσει, τα συναισθήματα ίσως θα είναι εντελώς διαφορετικά. Όταν όμως  η προσοχή δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στον παρόντα χρόνο, επειδή δρα με την εμπειρία του παρελθόντος, θα έχει τα ίδια αποτελέσματα το άτομο πάντα όπως στο παρελθόν. Σε αυτή τη περίπτωση φυσικά η καρδιά του και η κορώνα θα κλείσουν και θα χάσει την ένωση με το θείο ανώτερο του.

Τα μηνύματα που παίρνει το άτομο καθώς αρχίζει, είναι με μια καθαρότητα και διαύγεια. Μετά μπαίνει στην πλάνη επειδή αρχίζει να φοβάται να ακολουθήσει τα μηνύματα που πιάνει. Αρχίζει να φοβάται να ζήσει ξανά τα ίδια πράγματα που έχει περάσει ανεξαρτήτως αν τώρα είναι σε πολύ διαφορετικό μονοπάτι. Έτσι η καρδιά κλείνει και η ενέργεια κατεβαίνει και η κορώνα κλείνει. Παίρνει μηνύματα από την ενστικτώδη αίσθηση του τρίτου ματιού, χωρίς την παρουσία του πνεύματος του από το ανοικτό τσιάκρα της κορώνας του μέσα από το τρίτο μάτι. Τα θέλω του γίνονται ισχυρότατα, οι φόβοι του μεγαλώνουν και αρχίζει η δράση και αντίδραση να κτυπά αλύπητα.

Τα ισχυρά θέλω του ατόμου υπερκαλύπτουν αυτά τα λίγα που χρειάζεται το άτομο και του τα προσφέρει το σύμπαν ως επιλογή. Οι πεποιθήσεις του ατόμου πίσω από τους φόβους του τον κάνουν αδύνατον να εμπιστευτεί τον εαυτό του και το σύμπαν, έτσι δεν ακολουθεί ότι πραγματικά χρειάζεται για να εξελιχτεί με ραγδαίο γρήγορα ρυθμό. Ακόμα και τα άτομα που λειτουργούν μέσα από κάποιο σύστημα που δημιούργησαν άνθρωποι με το εγώ τους, δεν μπορεί αυτό το σύστημα να βοηθήσει τον άνθρωπο να αγγίξει την πραγματική του δύναμη.  Μπορεί να τον βοηθήσει να ισορροπήσει το υλικό του σώμα, το αιθερικό του σώμα, το συναισθηματικό του σώμα και λίγο το κατώτερο νοητικό του σώμα. Όχι όμως τα ανώτερα του σώματα. Μπορεί το άτομο να κάνει τα πάντα που προστάζει το σύστημα που ασπάζεται αλλά η καρδιά του να παραμένει κλειστεί, όπως και η κορώνα του. Έτσι δεν μπορεί να υπερβεί των πεποιθήσεων του που γράφτηκαν μέσα από τις εμπειρίες της παρούσας ζωής του. Άρα τι μένει φίλοι μου? Το άτομο να κάνει κύκλους στην ζωή του χωρίς να μπορεί να καταλάβει την  ανώτερη φύση του, χωρίς να μπορεί να καταλάβει το ανώτερο συμβόλαιο που υπόγραψε να ενσαρκώσει πάνω στην γη. Έστω και αν φαίνεται προς τα έξω το πιο πνευματικό άτομο του κόσμου, δεν είναι, λειτουργεί μέσα από την αλαζονεία του. Πράγμα που μπορεί να μην το καταλαβαίνει ότι το κάνη.

Η πνευματική ανάπτυξη του υψηλού πεδίου για να μπορέσει το άτομο να την αγγίξει χρειάζεται και μια σημαντική αρετή, την ταπεινότητα. Πως όμως λειτουργεί αυτό; Ο Λάο Τσε είπε πως ο βασιλιάς της κοιλάδας είναι ο ποταμός, όλοι και όλα τρέφονται από αυτόν, όλοι και όλα είναι πιο πάνω από αυτόν ή σκύβουν από πάνω του για να πιούν νερό, τα δέντρα, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα χόρτα, τα ζώα. Χωρίς αυτόν θα πεθάνουν ή θα φύγουν από την κοιλάδα, η κοιλάδα θα γίνει έρημος. Και όμως  βρίσκεται πιο κάτω από όλους, ο πιο ταπεινός και όμως είναι ο βασιλιάς, ο πιο δυνατός, τρέφει τους πάντες.

Η ταπεινότητα πηγάζει από την εμπιστοσύνη. Την εμπιστοσύνη στο ανώτερο πέραν από τοις πεποιθήσεις και τους φόβους μας.  Μας κάνει πολύ δυνατούς και ταυτόχρονα ταπεινούς. Πράγμα που ο κάθε ηγέτης χώρας ή ομάδας, μικρής ή μεγάλης επιβάλλεται να έχει, αλλιώς δεν οδηγεί πουθενά τον κόσμο που τον ακολουθεί. Είτε πρόκειται για πνευματικούς ηγέτες ή απλά ηγέτες, κάνει ο ίδιος κύκλους και τα άτομα που τον ακλουθούν δεν προχωρεί κανένας προς την φώτιση. Αν δεν υπάρχει αυτή η ταπεινότητα τότε το άτομο δεν λειτουργεί με την καρδιά και δεν οδηγείται από το ανώτερο δυναμικό του. Δεν μπορεί πραγματικά να αγαπά άρα νομίζει ότι το κάνει και τότε μένει να συμπεριφέρεται με αλαζονική δομή. Αυτό δεν μπορεί να οδηγήσει κανένα σε πνευματική ανάπτυξη και ούτε αυτούς που τον ακολουθούν. Ίσως μένουν εκεί από συνήθεια.

 Συχνά τα άτομα που ηγούνται με τέτοια προσωπικότητα, τα θέματα που τους περιβάλλουν δεν έχουν την δύναμη να τα επιλύσουν και μπορεί να πέφτουν σε κατάθλιψη χάνοντας το νόημα της ζωής της ίδιας. Αδυνατούν να βρουν λύση στα θέματα γιατί δεν είναι ενωμένοι αληθινά με την αλήθεια του Θεού. Δεν μπορούν να βοηθήσουν κανένα ουσιαστικά ούτε να πάρουν την ευθύνη για να βοηθήσουν κανένα σε βάθος, ή τουλάχιστον μέχρι εκεί που ξέρουν. Οι καταστάσεις που έρχονται κοντά  τον τρομάζουν έτσι τις αποδιώχνει με τον με όχι τόσο καλό τρόπο. Αυτή είναι η κατάσταση που διέπει τα περισσότερα άτομα που ηγούνται πάντως είδους ομάδες στον πλανήτη σήμερα. Είτε πρόκειται για πολιτικούς, θρησκευτικούς ή πνευματικούς ηγέτες. Οι πλείστοι αρχίζουν καλά, αλλά στην πορεία επιστρέφουν  στην υλιστική υπόσταση. Είτε αυτό είναι υλικά αγαθά ή απλά η εικόνα που θέλουν να αφήνουν προς στα έξω.

Τώρα θα αναρωτηθείτε πως το αντιστρέφουμε αυτό? Όλοι γνωρίζουμε τον τρόπο. Ελάχιστοι όμως το πράττουμε. Να ακολουθούμε φυσικά κατά γράμμα τα μηνύματα από τον ανώτερων μας εαυτό. Αν λένε να πάμε εκεί, τότε να πάμε εκεί. Αν λέμε να κάνουμε αυτό, να κάνουμε αυτό. Αυτό όμως οπωσδήποτε θα κτυπά στις πεποιθήσεις και θα ανεβάσει τους φόβους μας που τρέφουν τα ισχυρά θέλω μας και μαζί το κατώτερο εγώ. Αφήνουμε να ανεβαίνει ο φόβος του εγώ και μας δίνεται η ψευδαίσθηση ότι θα χαθεί η ατομικότητα και έτσι δεν θα λειτουργήσουν τα αποτελέσματα. Έτσι δεν εμπιστευόμαστε, έτσι ζούμε σε μια ψευδαίσθηση του αποχωρισμού από αυτό. Επιλέγουμε να μην δεσμευόμαστε, να μην μπούμε σε καταστάσεις που θα παίρνουμε ευθύνη με την προϋπόθεση ότι θα νιώθουμε ελεύθεροι. Στην ουσία όμως  είμαστε σκλάβοι των ίδιων των φόβων μας. Στην ουσία είμαστε εντελώς φυλακισμένοι. Αναζητούμε την ελευθερία έξω από μας ενώ μέσα μας είμαστε φυλακισμένη στους ιδίους τους φόβους μας. Όταν όμως εμπιστευόμαστε και τηρούμε κατά γράμμα τα μηνύματα που μας δύνονται τότε,  με αυτό τον τρόπο το σύμπαν μας δίνει την ευκαιρία να καταλύσουμε και να καταναλώσουμε αυτές τις πεποιθήσεις, να τις διαλύσουμε με λίγα λόγια, υπερβαίνοντας τις. Να κάνουμε αυτό που ακριβώς φοβόμαστε που το σύμπαν γνωρίζει για αυτό. Έτσι μας εκπαιδεύει μέσα από αυτό, έτσι μπορούμε να νιώσουμε την αγάπη μέσα μας. Μπορούμε να νιώσουμε την αγάπη του συντρόφου, των φίλων, του Θεού και βασικά το εσώτερο μας. Τότε μόνο ανοίγει το κέντρο της κεφαλής, της καρδιάς και στερεοποιείτε το ριζικό κέντρο. Η αγάπη είναι αυτή που μας ελευθερώνει, η αγάπη και τίποτα άλλο.

Όταν περνούμε από αυτό το κομμάτι της εξέλιξης περνούμε και από διάφορες ψευδαισθήσεις. Στην πραγματικότητα δεν θα συμβεί αυτή η ψευδαίσθηση του αποχωρισμού που νομίζουμε που αυτή πηγάζει από το κατώτερο εγώ που μας κρατεί εγκλωβισμένους. Να ακολουθούμε τα μηνύματα λοιπόν χωρίς κανένα ενδοιασμό και δισταγμό, να τολμούμαι να ξεβολευτούμε από κάθε τι, ότι και αν είναι αυτό. Τότε θα βρούμε πραγματικά την αγάπη μέσα μας και έξω μας.

 Ποια είναι η σκάλα όμως γι’αυτό τον δρόμο? Πως πηγαίνουμε σε αυτόν το δρόμο? Υπάρχουν τα πολλά συστήματα και τεχνικές που μπορεί να φτιάχτηκαν και βοηθούν ως ένα βαθμό, μπορεί να είναι οι ασκήσεις του σώματος και τεντώματα. Στην ανατολή έχουμε το γιόγκα και στη δύση τη Καμπάλα ος αρχικές ρίζες. Αλλά πραγματικά δεν επιτρέπουν στο άτομο να φτάσει στα υψηλά πεδία. Γιατί; Γιατί υπάρχει ένα εγώ στον κατασκευαστή αυτόν το συστημάτων και κάθε εγώ επιλέγει την ατομική του υπόσταση που είναι της δράσης και αντίδρασης σε ένα ποιο εσωτερικό πεδίο που δεν είναι τόσο ορατό. Έτσι κρατά τα άτομα και δεν τα αφήνει πραγματικά να εξελιχτούν.

Πως γίνεται όμως αυτή η εξέλιξη, πως την φτάνει ο άνθρωπος; Αυτή η σκάλα φίλοι μου είναι η Θεοσοφία, η καθαρή θεοσοφία που πηγάζει από τους Λάμα στο Θιβέτ, το ενεργειακό κέντρο της κορώνας του πλανήτη Γη, το Θιβέτ. Η γνώση αυτή εξαπλώθηκε στον πλανήτη τα μέσα του 18^ου αιώνα από την Πλαβάσκυ και τους συνεχιστές της, Εξασκώντας και κατανοώντας τη θεοσοφία μπορούμε να δούμε γρήγορα αποτελέσματα να μας περιβάλλουν καθώς εργαζόμαστε με τον εαυτό μας. Δεν πρέπει όμως να περιοριστεί η κατάσταση στο να εργαζόμαστε συνεχώς με τον εαυτό μας αν θέλουμε να προχωρήσουμε. Κάπου θα εκλείψει η κατάσταση και θα βρεθούμε σε ένα αδιέξοδο. Έστω και μέσα από την Θεοσοφία θα βρεθούμε πάλι σε αδιέξοδο. Όμως η θεοσοφία μας διδάσκει βασικά τη δομή του σύμπαντος. Αφού δεν μπορούμε να προσχωρήσουμε περισσότερο εργαζόμενη με τον εαυτό μας μόνο, μπορούμε όμως να προχωρήσουμε με το να εργαστούμε για το καλό της μάζας των ανθρώπων και όχι μόνο το δικό μας. Καλόν είναι φυσικά η εργασία με το φυσικό σώμα μας, επιβάλλεται να γίνεται. Αλλά η πραγματική εξέλιξη επέρχεται μέσα από τον ακαθόριστο ελεύθερο  διαλογισμό που μας υποδείχνει να εργαστούμε για το σύνολο στα αύλα πεδία και σταδιακά στο υλικό πεδίο. Να μάθουμε να εκπαιδευόμαστε από τα φωτινά όντα χωρίς ενσαρκωμένο δάσκαλο οδηγό. Αφού μάθαμε να λειτουργούμε τη βάση μας το φυσικό σώμα μας, τότε είναι χρόνος να μεγεθύνουμε τα ελαφριά σώματα μας στα αραιά πεδία όπου η εκπαίδευση δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα υπάρχει κάτι άλλο να μας δώσουν καθώς επεκτείνεται η καρδιά μας στο σύμπαν. Με τη δύναμη της ταπεινότητας, επιμονή εμπιστοσύνη και υπομονή μπορούμε να φτάσουμε στο στάδιο του μυημένου και του ενσαρκωμένου διδάσκαλου.

Απλή εμπιστοσύνη φέρνει την δύναμη της ταπεινότητας και την αγάπη του Θεού μέσα μας, τότε μόνο μας δίνεται το πλήρες συμβόλαιο της τωρινής ενσάρκωσης  και τότε μόνο έχουμε την δύναμη να το υλοποιήσουμε.>>

Υλη από το νέο κύκλο διδασκαλίας

 ‘ Μετουσίωση των 7 ενεργειακών κύκλων και θεραπευτική δομή’

 που αρχίζει τον προσέχει Μάιο από τους Πυρήνες Φωτός στη Λεμεσό!!!

Μελαγχολία της Αδράνειας

Μελαγχολία της Αδράνειας

    

      Η μελαγχολία μπορούμε να πούμε ότι είναι η διάσταση που κρύβεται η ψυχή έτσι απλώς για να περάσουν τα κύματα των δονήσεων της αναβάθμισης της. Τον χρόνο αυτό σαν η ψυχή φεύγει από το σώμα, για να αφήσει το σώμα να εναρμονίσει τις ενέργειες μέσα του. Αφήνει το εγώ να χειριστεί τη κατάσταση μόνο του. Επειδή η ψυχή απουσιάζει, ή ποιο συγκεκριμένα μεγάλο μέρος της στο πληρέστερο της σώμα, έτσι το χαμηλό εγώ δεν μπορεί να μπει σε αντιπαλότητα των πόλων για να δημιουργήσει συναισθηματική σύγκρουση. Μένει απλά να παλεύει. Για τον λόγο αυτό περιορίζεται στα πραγματικά του καθήκοντα που είναι να προφυλάξει το φυσικό, υλικό σώμα.

Τις περιόδους αυτές το άτομο ζει χωρίς ενδιαφέρον για την ζωή, σαν να του λείπει η σπίθα της ύπαρξης. Βρίσκεται σε μια ουδετερότητα που αποσπά την προσοχή στο να μην υπάρχει τίποτα μέσα του. Δεν μπορεί το άτομο να κατανοήσει αυτή την κατάσταση συνειδητά, αφού η ζωή του στο παρόν χρόνο μπαίνει στον αυτόματο πιλότο.

Κατά διαστήματα η αδράνεια αυτή χρειάζεται να γίνεται. Είναι σαν η ψυχή παίρνει τον χρόνο της σε διακοπές έτσι το σώμα να αναβαθμιστεί. Όχι όμως για πολλή. Λίγες μέρες είναι αρκετές. Η αδράνεια αυτή μπορεί να ονομαστεί από την συμβατική ιατρική μας σαν ελαφριά  κατάθλιψη. Αν συνεχίζει το άτομο να προωθεί ένα σχέδιο πεποιθήσεων μέσα του που δεν συνηχούν στη ροή της ζωής με αγάπη, τότε αυτή η κατάθλιψη της επιφάνειας μεγαλώνει. Αν το άτομο για μεγάλο χρονικό διάστημα αρνείται να βγει από αυτό και αν καταφύγει στην συμβατική ιατρική και φαρμακευτική αγωγή, ακόμα ένα μεγαλύτερο μέρος της ψυχής του απομακρύνεται από το σώμα και κρύβεται κάπου σε μια άλλη υποδιάσταση. Όταν συμβαίνει αυτό και ο ανώτερος εαυτός επίσης απομακρύνεται.

Πολλές φορές μπορεί και να υπάρχει και το θέμα της διατυπωμένης σκέψης δηλαδή δεν έχει την αίσθηση ότι είναι σε μια αδράνεια και ψάχνει συνεχώς εξτρήμ καταστάσεις, γεύσεις, θέματα για να δει αν μπορεί να νιώσει κάτι. Να νιώσει ότι είναι ζωντανός μέσα από της αίσθησης του. Εδώ υπάρχει το θέμα των καταχρήσεων, εξαρτηωγόνων ουσιών. Κάθε είδους εξαρτήσει πηγάζει από την μελαγχολία της αδράνειας. Ψάχνει το άτομο την ψυχή του μέσα στα υλικά πράγματα. Μπορεί ακόμα και μέσα στην σεξουαλική επαφή χωρίς συναισθήματα, όπως και το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Μπορεί ακόμα να έχει εξάρτηση να κλέβει ή να λέει ψέματα. Ακόμα και να του γίνει μια μανία να συμπιέζεται να βρει το θεό μέσα από τεχνικές πνευματικής εξέλιξης ξεχνώντας πως το κίνητρο είναι μόνο να νιώθουμε την αγάπη κάθε στιγμή.

Γενικά καταφεύγει σε μια εξάρτηση για να μπορέσει ίσως να νιώσει κάτι. Δεν πρόκειται όμως να βρει απαντήσεις μέσα σε αυτά τα πράγματα και συνεχώς μεγαλώνει την δόση του, όποια και αν είναι αυτή. Αυτό που έχει το άτομο να κάνει είναι να επαναφέρει τη ψυχή του από εκεί που κρύβεται.  Να μπει στην δημιουργία του και πάλι, να μπει στην ροή της αγάπης. Να κατανοήσει ότι ο ρόλος της ψυχής είναι να δίνει και να παίρνει αγάπη. Τα άλλα ακολουθούν από μόνα τους και δεν χρειάζεται να τα τρέχει το άτομο να τα βρει.

Ο αποκρυφισμός βασικά είναι η αιτία αυτού που συμβαίνει. Η ψυχή ζητά την αγάπη του θεού μέσα από τον αποκρυφισμό, ειδικά στους καιρούς που διανύουμε. Είναι καλό για πρότο στάδιο το άτομο να αρχίσει να νιώθει το κέντρο της καρδιάς του, να βάλει την επίγνωση εκεί έτσι σιγά, σιγά να μαζευτεί η ψυχή του προς τα κάτω μέσα στο υλικό σώμα. Σαν να φεύγει η ψύχη επειδή το άτομο έχει μια άρνηση να μπει σε αυτό τον κόσμο της πραγματικής αλήθειας. Με το σύστημα της πλάνης που ζούμε, αυτό όλο και αυξάνεται επειδή ο κόσμος αρνείται να δεκτή ότι ζούμε σε έναν μάτριξ. Ζούμε σε ένα σύστημα, είμαστε τέλεια όργανα του συστήματος για να απορροφάται η ενέργεια μας από οτιδήποτε άλλο εκτός από το να τη κρατούμε για εμάς.

Από την άλλη αν το άτομο είναι μέσα στον αποκρυφισμό και περνά από την μελαγχολία της αδράνειας είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει άρνηση στην αποδοχής του ιδίου του, του συμβολαίου του της τελικής ευθείας να το υλοποιήσει. Δηλαδή πάλι έχουμε να κάνουμε με την κατάσταση αποφυγής ευθύνης σε ποιο ψηλό βαθμό τώρα. Έτσι η ψυχή μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια υποδιάσταση, σε κάποια ίσως από τα ταξίδια της και να μην αποκολλάται από εκεί. Αυτό μπορεί να συμβεί κατά την διάρκεια του ύπνου, ή ακόμα σε κάποιο διαλογισμό που ένιωσε φόβο και ανασφάλεια. Να μην επιστρέψει όλη η οντότητα της ψυχής πίσω. Σα να βρίσκει την ευκαιρία η ψυχή να το σκάση την ώρα που πέφτουν η ασφάλειες γιατί βαρέθηκε αυτή την ανευθυνότητα αποφυγής μη εκπλήρωσης του συμβολαίου. Ακόμα και να καταλειφθεί το κενό στο σώμα σε ορισμένες περιπτώσεις από ξένη οντότητα μετά βίας. Αυτό γίνεται σε πολύ ανεξέλικτες καταστάσεις και είναι πολύ επικίνδυνο για το άτομο.

Δεν θέλει να έρθει πίσω η ψυχή επειδή δεν έχει τίποτα να κάνει αφού το άτομο αρνείται κατηγορηματικά να πάρει το τιμόνι του συμβολαίου του, το ίδιο. Έτσι δίνει στο κατώτερο εαυτό την πλήρη κυριαρχία της ζωής του. Αν και έχει εξευγενιστεί η προσωπικότητα, πάλι όμως δεν μπορεί να υπερβεί τη μελαγχολία της αδράνειας του. Έχει τις προδιαγραφές και σαν να μαγκώνει εκεί, δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο.

Μια άλλη απλή απόφαση ως δεύτερο στάδιο που μπορεί να βοηθηθεί το άτομο είναι  πρώτα να σταματήσει. Να σταματήσει να σχεδιάζει, να σταματήσει να οραματίζεται, να σταματήσει να κάνει οτιδήποτε απλά να μείνει μέσα στο σώμα του και να νιώθει κάθε κομμάτι του σώματος του καθημερινά. Να προσπαθεί συνεχώς να είναι στο παρόντα χρόνο η επίγνωση του. Αρχίζοντας από τα πέλματα, τις ρίζες του, να νιώθει κάθε κομμάτι του σώματος του ξεχωριστά από κάτω προς τα πάνω και να το αγαπά. Έτσι σιγά, σιγά, κομμάτι, κομμάτι η οντότητα της ψυχής θα επιστρέψει μέσα του. Αν το κάνει αυτό καθημερινός τότε ίσως να έχει γρήγορα αποτελέσματα.   Το τρίτο στάδιο είναι να επιλέξει την χαρά. Δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία στη ζωή και στη συνέχεια πνευματική εξέλιξη αν δεν υπάρχει χαρά. Δεν μπορεί να κυλήσει η αγάπη αν δεν υπάρχει η χαρά. Αυτό το γνωρίζουμε ος ανθρώπινα όντα γι αυτό και δημιουργήσαμε τόσες πολλές ευκαιρίες-γιορτές για να γιορτάζουμε και να εξυμνούμε το πνεύμα. Αλλιώς καταλήγουμε εδώ, στην μελαγχολία της αδράνειας.

Χρειάζεται ποιο συγκεκριμένα το άτομο να πάρει όπως είπαμε την ευθύνη της ίδιας του της ζωής, ότι πράγματι θέλει να ζήση. Να θέλει να αναλάβει την ευθηνή της δύναμης του της ιδία του της ζωής. Να αναλάβει να αποφασίσει τι θα είναι. Ευτυχισμένο, δυστυχισμένο , λυπημένο, να ζήση, να τα παρατήσει! Να πάρει μια απόφαση , οποιαδήποτε τέλος πάντων, για να δει ποιο ρολό θα παίξει στο γήινο πεδίο. Η άρνηση αυτής της απόφασης έχει τις παραπάνω επιπτώσεις. Συνήθως αυτά τα άτομα, ένα μεγάλο ποσοστό τους, έχουν σοβαρό θέμα με τα δόντια τους λόγο της αναποφασιστικότητας τους για το ρόλο που θα πάρουν στη ζωής τους.

Όταν το άτομο αποφασίσει, τότε η ζωή του κύλα, δυναμώνει όσο προχωρεί μπροστά, η πίστη σε αυτόν επιστρέφει και η ζωή γίνεται καλύτερη ανεξαρτήτως των δυσκολιών που υπάρχουν στο δρόμο του. Τότε και μόνο τότε εμφανίζεται και το θεϊκό ανώτερο συμβόλαιο του μαζί με την τρίτη επίγνωση κατανόησης που υιοθετεί μέσα από της καταστάσεις της ζωή του. 

Αθανάσιος Παναγή

ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΟΝΤΕΣ???

ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΟΝΤΕΣ???

         Αγαπητή μου φίλοι με της τελευταίες καταστάσεις στη Πάφο με τις εκλογές επαναδιμοσιεβο ένα παλιό μου άρθρο ξανά γιατί ταιριάζει απόλυτα με την κατάσταση στη Πάφο και παντού σε κάθε κυβέρνηση που λειτουργεί για ατομικούς μικρόψυχους καταστροφικούς σκοπούς.

Ένιωσα το καθήκον να μιλήσω για αυτό το θέμα και τους λόγους που κρύβονται πίσω από το θυμό.

         Συμφωνώ ότι υπάρχουν ευθύνες να αποδοθούν στους υπεύθυνους. Σκεφτήκατε μήπως αυτός ο θυμός έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες από ότι φαίνετε, ή από ότι νομίζεται?

       Φυσικά είναι καιρός να καθαρίσουν οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους και  λειτουργούν σαν παράσιτα. Να φανεί η πραγματική αλήθεια και οι σκοποί ορισμένων οργανωμένων συνόλων (κομμάτον). Να αποδοθεί δικαιοσύνη στο έπακρον. Για να δούμε όμως από πού αρχίζει αυτός ο παραλογισμός της αδικίας, και πού τελειώνει. Αυτούς που μας κυβερνούν, και δεν εννοώ μόνο την τωρινή κυβέρνηση αλλά όλες. Η μια έκτισε πάνω στην άλλη αυτό τον θυμό της αδικίας και τις διαφθοράς. Αυτούς εμείς τους βγάζουμε εκεί πάνω. Εμείς τους επιλέγουμε. Επιλέγουμε άτομα να μας αντιπροσωπεύσουν σύμφωνα με την δική μας συχνότητα, τα δικά μας πιστεύω. Αυτούς που συνηχούν στις δικές μας πεποιθήσεις που μεγαλώσαμε. Με λίγα λόγια επιλέγουμε αυτούς που είναι ίδιοι με εμάς. Και το κερασάκι στην τούρτα, επιλεγούμε και δίνουμε την ψήφο μας σε άτομα που υπόσχονται ότι θα βοηθήσουν εμάς και την οικογένεια μας με κάποιο τρόπο, αλλά όχι το σύνολο. Αφού αυτός που επιλεγούμε θα  μας βοηθήσει με ότι χρειαστούμε, να βάλουμε δηλαδή μέσων, οπωσδήποτε θα βοηθήσει πρώτα τον εαυτό του και μετά εμάς αν το θελήσει και το θυμηθεί. Πριν βγει στην εξουσία είναι ήδη λερωμένος και αυτό γίνεται με τη συγκατάθεση μας, αφού μόλις βγει μας υποσχέθηκε θα βάλει μέσον για μας. Και τι και αν υπάρχουν τόσοι νόμοι και κριτήρια θα τους παρακάμψει για μας. Άρα εμείς επιλέγουμε με λανθασμένα εγωιστικά κριτήρια αποκλειστικά για δικό μας ατομικό συμφέρων. Κανονικά θα έπρεπε να επιλέγουμε  άτομα που ενδιαφέρονται για το κοινό καλό και όχι το ατομικό. Εμείς που τον επιλέξαμε, στην θέση του θα πράτταμε ακριβώς το ίδιο. Να φτιαχτώ πρώτα εγώ και δικοί μου και μετά βλέπουμε. Γιατί τώρα τους κατηγορούμε? Κατηγορούμε δηλαδή τον εαυτό μας ότι κάναμε μια λανθασμένη επιλογή; Απλώς κοιμόμαστε μέσα στη πλάνη και περιμένουμε να γίνει κάτι σοβαρό και να χαθούν ζωές, να εμφανιστη μια μεγαλη διαφθορά για να ξυπνήσουμε για λίγο με το γνωστό τρόπο ότι φταίνε οι άλλοι.

          Πρόσφατα στις εκλογές πήγα να δω από κοντά τι γίνετε. Είδα φυλακισμένους ανθρώπους στο σκοτάδι της αγνοίας γεμάτους φόβο. Να προσπαθούν να επιλέξουν κάποιον άλλο φυλακισμένο στο σκοτάδι της άγνοιας,  δίνοντας του την δύναμη τους για να τους αντιπροσωπεύσει στο φως του έξω κόσμου που δεν έχουν επαφή ούτε καν γνωρίζει κανένας άπαυτους για το τι πρόκυτε. Άρα είναι φανερό και κατανοητό ότι ΘΑ  λένε λόγια που δεν  ΘΑ μπορούν να υλοποιήσουν  απλός μέχρι να πάρουν την δύναμη από εμάς. Δηλαδή τη ψήφο μας. Όλα αυτά αναφέρονται στα γραπτά των αρχαίων φιλόσοφων της δικής μας ελληνικής ιστορίας. Πράγματα που έχουμε ξεχάσει. Έχουμε ξεχάσει από πού ερχόμαστε και που πηγαίνουμε, αφήνοντας το εγώ να μας χειραγώγει. Έχουμε ξεχάσει να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Ενδιαφερόμαστε μόνο για μας, αλλά ούτε ακόμα και τον εαυτό μας δεν τον αγαπάμε, γιατί το εγώ δεν ξέρει από αυτά. 

          Ας πάμε τώρα λίγο πιο βαθιά στις ρίζες του θυμού. Παρατηρήσατε τα συναισθήματα που νιώθετε? Τον θυμό που βγαίνει προς τα έξω? Από πού βγαίνει όμως? Διερωτηθήκατε ποτέ για αυτό? Μήπως έχετε τον ίδιο θυμό που υπάρχει για πολλά χρόνια στην οικογένεια σας? Στις μεταξύ σας σχέσεις και την έλλειψη επικοινωνίας? Στα εγωιστικά κίνητρα για απόκτηση περισσότερων υλικών αγαθών? Στην αποδοχή του συζύγου, του γονέα, του προϊστάμενου που περνά συχνά πυκνά τα όρια σας και εσείς απλά το δέχεστε? Έτσι σας κάνει να νιώθετε απεριόριστη αδικία και ο θυμός να βράζει μέσα σας? Ίσως ακόμα και την ανάγκη να κατακρίνετε τους πάντες γύρω σας και μάλιστα πίσω από την πλάτη τους? Σκεφτείτε  και δώστε εσείς την απάντηση.

          Η κοινωνία μας είναι χτισμένη με την δομή της ιεραρχίας της πυραμίδας, η βάση της πυραμίδας είμαστε εμείς, οι απλοί πολίτες. Ο θύμος που εξωτερικεύουμε δίνει ακόμα περισσότερη δύναμη στους κυβερνόντες στην κορυφή της πυραμίδας για να παραμείνουν πεισματικά μέσα στην ίδια κατάσταση. Η βάση κρατά την κορυφή, η βάση τροφοδοτεί την κορυφή με ενέργεια. Είναι αδιανόητο να περιμένουμε από την κορυφή της πυραμίδας να αρχίσει η αλλαγή και να έρθει προς τα κάτω σε μας. Πράγμα αδύνατο με τους νόμους του σύμπαντος σε βαθμό που αγγίζει το ανόητο και το παράλογο. Η αλλαγή φίλοι μου αρχίζει πάντα από την βάση, και η βάση είμαστε εμείς. Ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Αν εμείς λύσουμε τα προβλήματα στη προσωπική μας ζωή και στην οικογένεια μας και αποκτήσουμε επικοινωνία και ειρήνη μέσα μας με το δίκαιο μέσα από το να αγαπάμε, τότε η βάση της κάθε πυραμίδας αλλάζει. Θα διαπιστώσουμε τότε ότι δεν έχουμε θυμό με την κορυφή της πυραμίδας αλλά με εμάς τους ιδίους. Απλώς αυτός ήταν ένας ακόμα τρόπος για να πούμε όπως πάντα, ότι φταίει κάποιος άλλος γι’ αυτό και όχι εμείς. Φταίει κάποιος άλλος που κουβαλούμε θυμό μέσα μας για δεκαετίες; Η άρνηση να κοιτάξουμε μέσα μας, στην πηγή των προβλημάτων και στην ανάγκη του εγώ μας να χειραγωγοί και να κατακρίνει τα πάντα συνεχώς.
          Νομίζετε ότι αν φύγει η κυβέρνηση αυτή την στιγμή θα αλλάξει τίποτα? Ναι, θα αλλάξει, θα επακολουθήσει ένα χάος και τελικά θα μπει κάποιος εκεί, ένα από τα ίδια. Άλλαξε ο μανολιώς και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Ακριβώς φίλοι μου ετσί έγινε στη Πάφο με τον τελευτεο δημαρχο. Και ο συνεχιστης του? ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ??? Τίποτα δεν θα αλλάξει προς την πλευρά που επιδιώκουμε. Πάλι θα υπάρχει το ρουσφέτι, πάλι η αδικία, πάλι αναξιοκρατία και πάλι  θα συνεχίσουμε να αφήνουμε όλα αυτά να περνούν τα όρια μας στην προσωπική μας ζωή. Ποιος φταίει για αυτό??? Ποιος ξέρει την αλήθεια και την αποσιωπά για να μην μπει σε φασαρίες, για να μην μπει σε μπελάδες και από πάνω να επωφεληθεί από το διεφθαρμένο άτομο που επιλέξαμε. Αφού όλοι το κάνουν ας το κάνω και εγώ. Όταν γυρίσει όμως ο τροχός φταίει ο εκλεγόμενος φυσικά, ποιος άλλος. Ποιος τον έβγαλε επάνω? Ποιος δέχτηκε το ρουσφέτι από τον εκλεγόμενο? Αν τολμάς άνθρωπε δες τον εαυτό σου στο καθρέφτη και απάντησε ή απλά κρύψου πίσω από την τρύπια ηθική σου και κάνε ότι και αυτός που υποστήριξες όπως συνήθως.

       Την επόμενη φορά που κάποιος θα έρθει να σου πει ψήφισεμε και θα σε βοηθήσω με την υπόθεση σου, αν θέλεις πράγματι να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδιά σου αγνοατον, κάνε τον πέρα και προχώρα. Ίσως έτσι κάνεις το καλύτερο που μπορείς για το σύνολο. Σκέψου το.

         Αλλάζοντας την βάση που αποτελείτε από εμάς, μαθαίνοντας να αγαπάμε και να συγχωράμε, συνειδητοποιώντας τους νομούς του σύμπαντος, τότε σταδιακά  κύματα ενέργειας φεύγουν από την βάση της πυραμίδας προς τα πάνω. Αν η κορυφή αδυνατεί να τα απορροφήσει και να εναρμονιστεί με την νέα ενεργεία που πηγάζει από εμάς, τότε η ενέργεια από μόνη της θα τους εξοστρακίσει. Χωρίς εμείς να κάνουμε απολύτως τίποτα.

        Αλλάζοντας τον εαυτό μας ,αναγνωρίζοντας των, συνειδητά και δίνοντας  περισσότερο σεβασμό στην ύπαρξη της ψυχής και του πνεύματος, που είναι δρόμος μονής κατεύθυνσης χωρίς επιστροφή, τότε η αλλαγή της ανύψωσης της δόνησης του συλλογικού υποσυνείδητου δεν πρόκιτε να είναι πια μια επιλογή αλλά ανάγκη.