Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ -ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ  ΣΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ : «Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ -ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ» με τον Αθανάσιο Παναγή .

Συγχώρεση σημαίνει να μπορέσω να ελευθερώσω την μπλοκαρισμένη ενέργεια που κρατώ μέσα μου με κτητικότητα. Η συγχώρεση δεν είναι απλή διαδικασία. Είναι σαν ένα κάρβουνο που μας καίει, αλλά ο πόνος του καψίματος μας τυφλώνει, και αντί να το πετάξουμε, το κρατάμε πιο σφιχτά.

«Για να ελευθερωθεί από τα δεσμά το άτομο , χρειάζεται να αναγνωρίσει τον

κατώτερο εαυτό (εγώ) σαν μια ψευδαίσθηση δεσίματος με το υλικό πεδίο του

απόντα  χρόνου (παρελθόν και μέλλον). Να καταφέρει να είναι στο «κεντρικό

του τώρα». 

"Με αυτή την πρώτη συνειδητή επέκταση, αρχίζουν να αναταράζονται

οι συναισθηματικές δημιουργημένες σκεπτομορφές που περιτριγυρίζουν το άτομο.Τότε μπορεί να τις δει και να τολμήσει να τις σπάσει. Η εμπειρία όμως τουφόβου, επανέρχεται βεβιασμένα σαν κτητική ασφαλιστική δικλίδα. με δύναμη, Το άτομο παραλύει και για ακόμα μια φορά μένει στο κενό και επιστρέφει εκεί που ήταν: στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Η κατάσταση να αποφασίσει να αποχωρήσει έξω από αυτή την εμπειρία φόβου και κάρματος είναι ένα από τα τρέχοντα ζητήματα του πλανήτη σας, τώρα. Πολλοί από εσάς δεν το καταφέρνουν και συνεχίζουν να μεταφέρουν αυτές τις αλυσίδες σε κάθε ενσάρκωση απλά επειδή δεν τολμούν να αποφασίσουν να ελευθερωθούν. Αυτή η ελευθέρωση έχει δοθεί ως ο ορισμός συγχώρεσης.»

Το πρώτο βήμα για να συγχωρέσουμε , είναι να βιώσουμε πόσο πολύ το «εγώ» έχει κυριαρχήσει στη ζωή. Το «εγώ» είναι απαραίτητο. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε σε σώμα. Αυτή είναι η χρήση του «εγώ». Όταν όμως από ένα εργαλείο , γίνεται ο κυρίαρχος της ζωής, τότε αρχίζει η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και το άτομο παίρνει τη ζωή προσωπικά.

«Το κατώτερο εγώ και η ψυχή χρειάζονται μια ισοζυγία μεταξύ τους. Η ψυχή

δέχεται την εργασία όπως του την αναθέτει το πνεύμα και οδηγείται από αυτό.

Το εγώ ,εκπροσωπεί τα κατώτερα ρευστά που ισοδυναμούν με τη συνειδητότητα του ατόμου όπως έχει χτιστεί. Όταν δίνεται ένταση σε αυτά τα κατώτερα ρευστά και ξεχειλίζουν, βγαίνουν αιθερικές -νοητικές ρίζες προς τα πάνω και εγκλωβίζουν την ψυχή σε μια ψευδαίσθηση διαχωρισμού μέσα στην υλιστική φυλακή διαμέσου της κτητικότητας που το ίδιο το άτομο το επιτρέπει. Τότε αρχίζει να δηλητηριάζει τα εσωτερικά όργανα και αυτά με τη σειρά τους

αναπαράγουν το δηλητήριο αυτό. Το σώμα αρχίζει να βαραίνει και να

περικλείνεται στο δικό του «λαβύρινθο των σεναρίων». Παγιδεύεται η ψυχή σε

μια ατελείωτη νοητική σαμσάρα - εμπειρία κάρματος.»

Όταν η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού αδυνατίσει μέσα μας, τότε μπορούμε να

διαπιστώσουμε ότι δεν χρειάζεται να κρίνουμε τα άτομα που «μας έβλαψαν» ,

αλλά τις πράξεις τους. Δεν «μου έκανε κάτι δυσάρεστο» αλλά «δημιουργήθηκε

μια δυσάρεστη κατάσταση». Έτσι μπορούμε να αρχίσουμε τη διαδικασία απαλλαγής της δυσάρεστης εμπειρίας. Μόνο όταν η εμπειρία διαχωριστεί από το άτομο που κατά τη γνώμη μας «την προκάλεσε», μπορούμε να εργαστούμε πάνω της και να την ελευθερώσουμε. Όταν η εμπειρία συνδέεται με το άτομα , τότε δεν είμαστε ακόμα σε θέση να απαλλαγούμε από αυτήν, απλά γιατί το άτομο δεν θα είναι ποτέ κάτω από τον έλεγχο μας- η αναμνήσεις όμως είναι ελεγχόμενες!

Δεύτερο βήμα είναι να αποφασίσω αν θέλω να είμαι το θύμα ή να μετατραπώ σε δάσκαλος -δικός μου και των άλλων. Θύμα=βόλεμα. Όταν παίρνω το ρόλο του θύματος, τότε δεν χρειάζεται να κάνω κάτι , οι άλλοι πρέπει να κάνουν. Όταν όμως αποφασίσω να αρνηθώ το ρόλο αυτό, τότε παίρνω την ευθύνη για όσο μου συμβαίνουν. Όταν πάρω την ευθύνη, τότε μπορώ να καθοδηγήσω τη μοίρα μου. Έχω πάντα τρία λεπτά να αντιδράσω με επίγνωση και αποτελεσματικότητα σε κάποια προσβολή/εισβολή. Όσο πιο σύντομα αντιδράσω, τόσο πιο εύκολο είναι να απαλλαγώ από αρνητικά αποτελέσματα και συναισθήματα. Αν σε τρία λεπτά δεν στείλω πίσω το «κάρβουνο που μου καίει το χέρι» τότε ο πόνος θα με κάνει να χάσω την αντικειμενικότητα μου. Μπορεί να μπορέσω να αντιδράσω σε τρεις ώρες, ή σε τρεις μέρες. Μετά τις τρεις μέρες, η εισβολή έχει βολευτεί στην αύρα μου ή ακόμα και μέσα στο φυσικό μου σώμα (ψυχοσωματικό). Αν λοιπόν αποφασίσω να παραμείνω το θύμα, θα γεμίζω με πληγές. Η λύση δεν είναι φυσικά να απαντήσω βίαια ή να δράσω με την  ίδια βιαιότητα που έλαβα. Αυτό είναι εκδίκηση. Εκδίκηση σημαίνει αρνούμαι να συγχωρήσω. Αν θέλω να συγχωρήσω πρέπει να φτάσω στο επίπεδο του δασκάλου: να αντιμετωπίσω τον «θύτη» χωρίς κριτική και να περιγράψω την κατάσταση ώστε να τον βοηθήσω να καταλάβει την καρμική ένωση που δημιουργήθηκε μεταξύ μας. «Συγχωρώ εσένα , αλλά όχι τις πράξεις σου.». Η κριτική δεν βοηθάει την επίλυση του προβλήματος. Ο δάσκαλος δεν κρίνει, αλλά περιγράφει. Όταν κρίνω κάποιον, δημιουργώ καρμικές ίνες μαζί του. Η μη κριτική, με φέρνει το στάδιο του δασκάλου. Αν όμως δεν τα καταφέρω, τότε οι ίδιες καταστάσεις θα επαναλαμβάνονται στη ζωή μου, μέχρι να πάρω το μήνυμα.

Για να καταφέρουμε την μη κριτική , ας κάνουμε δυο δηλώσεις:

1.      Αρνούμαι να παίξω το ρόλο του θύματος

2.      Όταν κάτι με φέρνει στη κατάσταση του θύματος , ας αποφασίσω ΤΩΡΑ,

τέσσερα πράγματα που θα κάνω για να βγω από αυτό.

Το τρίτο και πολύ βασικό βήμα είναι η απολογία. Η απολογία είναι αυτό που λείπει για να κλείσει ο κύκλος της συγχώρεσης . Για να ολοκληρωθεί η

συγχώρεση πρέπει , να απολογηθούμε. Όχι να περιμένουμε να μας απολογηθούν , αλλά εμείς οι ίδιοι να απολογηθούμε. Να απολογηθούμε στον εαυτό μας, γιατί δεν καταφέραμε να δούμε την εμπειρία αυτή σαν μάθημα, αλλά την είδαμε μέσα από το μικρό μας «εγώ» και μας πλήγωσε.  Να απολογηθούμε ακόμα και στο άτομο που μας «έβλαψε» που δεν είχαμε τη συναίσθηση να καταλάβουμε γιατί έπραξε όπως έπραξε και τώρα μας συνδέουν άσχημα συναισθήματα, εξ αιτίας της άγνοιας μας. Να απολογηθούμε στον εαυτό μας που δεν καταφέραμε να συγχωρέσουμε τους άλλους και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε εμάς τους ίδιους. Η απολογία λοιπόν δουλεύει και σαν ένα «χαστούκι» στην υπόληψη μας. Έτσι ελαφραίνει το σώμα. Η απολογία στον άλλο σημαίνει ότι μπαίνω στη θέση του και βλέπω τα πράγματα , όχι μέσα από το μικρό μου «εγώ» αλλά από μια άλλη οπτική γωνία.

Ας κάνουμε μια δήλωση τώρα: «Δηλώνω ότι αρνούμαι να περιμένω οποιονδήποτε να απολογηθεί» έτσι να απαλλαγούμε από την αναμονή και περάσουμε στην άμεση πράξη.

 «Το θέμα της συγχώρεσης είναι βαρύ όταν δεν υπάρχει η αποδοχή της

αναγκαιότητας της. Η Διάλυση του βολβού που δημιουργήθηκε ως μπλοκάρισμα επιταχύνεται όταν επικοινωνήσετε με τον εισβάλλοντα που εισχώρησε στην κατασκευή σας ως ξένος. Στην ουσία εσείς του επιτρέψατε να μπει μέσα σας γιατί αγνοήσατε την κατανόηση της προσφοράς στην ανοδική σας πορεία διαμέσω της καθημερινής σας επιρροής στο υλικό πεδίο. Ο δρόμος της συγχώρεσης περνάει πρώτα από την αποφόρτιση και μετά ακολουθεί το ξερίζωμα. Μέχρι να φτάσετε εκεί , επιβάλλεται η επανάληψη και η παράδοση στο πνεύμα. Μέσα από αυτό έρχεται με έναν τρόπο η επιθυμητή συγχώρεση. Αν κάτι επανέρχεται συνεχώς στη σκέψη σας , είναι σημαντικό θέμα που πρέπει να μπείτε σε κατάσταση μελέτης, αποφόρτισης και ξεριζώματος.

Η διάλυση του βολβού γίνεται μέσα από την συνθηκολόγηση της δικής σας

καρδιάς για να αφεθεί να ανοίξει και να ξεδιπλωθεί πάνω στον κατώτερο εαυτό

(εγώ) μειώνοντας τον σε βαθμό που να επιστρέψει τα δανεικά κομμάτια που

πήρατε από άλλες ψυχές να επιστραφούν στο κέντρο που προήλθαν αφού

εκπλήρωσαν πια την υπηρεσία τους μέσα σας.»  

Διδάσκαλος Βούδας

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015