Κτητική διαδικασία και προσκόλληση

Κτητική διαδικασία και προσκόλληση

Η κτητικότητα είναι η κατώτερη δόνηση που μπορεί να λειτουργήσει ο άνθρωπος ζητώντας ασφάλεια. 

Η κτητικότητα εξυμνείται σαν η διαδρομή της ψυχής μέσα από κάθε πειρασμό και εξομάλυνσή της ιδέας  προς την καθημερινή ζωή. Την ώρα που ο άνθρωπος εκφράζει κτητικότητα και αρνείται ή αδυνατεί να ξεκολλήσει από το θέμα που τον κρατάει θεωρώντας το δικό του , παράγεται μια ορμόνη. Αυτή η ορμόνη είναι η αρχέγονη ορμόνη που παραγόταν από την πρώιμη εποχή του ανθρώπου τον σπηλαίων, για να του δώσει δύναμη να φύγει η να πολεμήσει για τη ζωή του. Τώρα πολεμά και στηρίζει πάλι αυτό που θεώρει δικό του με ένα διαφορετικό τρόπο αλλά με την ίδια ορμή για επιβίωση. Τότε ήταν εντάξει να παλεύει για επιβίωση. Τώρα όμως είναι μια ψευδαίσθηση που κουβαλά για να υποστηρίξει αυτό που θεωρεί δικό το.  Αυτή η ορμόνη όταν παράγεται δημιουργεί ακόμα πιο δυνατούς δεσμούς με το θέμα που θεωρεί ο άνθρωπος ότι πρέπει να προστατέψει. Η κατάσταση αυτή δεν κινείται στα υλικά  πράγματα μόνο , αλλά και στα αιθερικά πνευματικά ρευστά, που πάλι ο άνθρωπος θεωρεί δικά του. Αρνείται να ξεκολλήσει και να τα αφήσει, γιατί κυριαρχείται από την ψευδαίσθηση της διαστατικής υπόστασης κατοχής,  της αρχέγονης φύσης επιβίωσης του είδους του. Δηλαδή καθορίζει το μέτρο κίνησης της γραμμής της ψυχής μέσα στην ύλη ως η ψυχή σαν υλικό υπόστατο.

Με αυτό τον τρόπο η ίδια η έννοια της ψυχής χάνεται και τα χαμηλότερα ρευστά λειτουργούν και οδηγούν από μόνα τους τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είναι πια οδηγός της ίδιας του της ζωής. Μέσα από αυτά τα χαμηλά ρευστά δρα το σύστημα κοινωνίας που χειραγωγεί τον άνθρωπο.

Η προσκόλληση είναι το επακόλουθο της κτητικότητας, που δημιουργεί θέματα από τις υλικές δομές μέχρι τις αιθερικές δομές. Η κατάσταση να κρατούνται τα άσχημα ως θησαυροί διαλύοντας κάθε ευκαιρία για πνευματική αφύπνιση, είναι μια σοβαρή ψυχολογική ασθένεια του χρονικού πεδίου σήμερα. Η ατονία της σκέψης σε βαθμό δημιουργίας ψευδαισθήσεων – με ψέματα από τις προσκολλήσεις, λειτουργεί σαν μηχανή καθήλωσης και εγκλεισμού της ψυχής. Αναγνωρίζεται πολλές φορές από τον νου, αλλά υπάρχει μια άλλη μορφή ψεύτικης δύναμης μέσα στον άνθρωπο που καταστέλλει το ξύπνημα και την αφύπνιση του. Αυτή είναι ο φόβος της προσκόλλησης στη μη αλλαγή. Οποιαδήποτε αλλαγή παράγει φόβο στον άνθρωπο με το λόγο ότι θα χρειαστεί να ξεκολλήσει και να ξεβολευτεί για αυτό δημιουργεί μια άλλη κατάσταση μεγάλης δύναμης φόβου που τον κρατά παράλυτο. Στην πορεία , ο άνθρωπος επειδή αρνείται να ξεκολλήσει από τα δικά του, γίνεται ανήθικος.

Ο άνθρωπος δημιούργησε ένα άρρωστο σύστημα με την πάροδο των χρόνων . Ένα σύστημα αλυσίδα που αδύνατη να δει τον εαυτό από μέσα. Έτσι του μένει η μόνη επιλογή να θεοποιήσει την ύλη μέσα από τις 5 του αισθήσεις, και όλα τα άλλα , απλά να τα διαγράψει.

Μα αυτό είναι πολύ βαρύ και ο άνθρωπος καταλήγει να χάνει συνεχώς το δρόμο του και να μην τον ξαναβρίσκει ποτέ. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας ζει τώρα με αυτόν τον τρόπο.

Ερχόμαστε στο τρίτο μέρος της ομιλίας μας. Αν τα καταφέρει να βγει ο άνθρωπος με τη παρέμβαση των ελαφριών οδηγών του, δημιουργώντας του ένα οδυνηρό περιστατικό που του συμβαίνει στη ζωή του , το επόμενο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει ,είναι η ηθική υπόσταση που καθορίζει το ύψος της ψυχής που ανεβαίνει.  Μπορεί να αγγίξει το πνεύμα. Η ψυχή όταν προφέρεται η λέξη «δικό μου» συντονίζεται και δημιουργούνται σαν θρομβώσεις στα Ναντις (ενεργειακά κέντρα) του σώματος του. Κάθε φορά που ο άνθρωπος λέει αυτή τη φράση,  εγκλείει τον εαυτό μέσα σε αυτό –υλικό ή αιθερικό αντικείμενο της προσφοράς του προς τον κατώτερο εαυτό του. Οι θρομβώσεις αυτές, χτίζονται μέσα στο αιθερικό σώμα και εγκλωβίζουν τη ψυχή όλο και περισσότερο. Κάθε μια από αυτές τις θρομβώσεις , δημιουργεί μια αλυσίδα που κρατά και κλειδώνει την ψυχή μέσα βαθιά στο σώμα. Αυτές τις θρομβώσεις μπορούμε να τις αποκαλέσουμε δομημένα στοιχεία ψευδαίσθησης ή πιο απλά, κτητικά συμφέροντα. Τότε είναι που η ζωή σταμάτα. Ο άνθρωπος γερνάει αλλά δεν ωριμάζει. Ενηλικιώνεται αλλά ακόμα βρίσκεται στην παιδικά νοητική ηλικία του. Δεν μπορεί να μάθει από τα δικά του λάθη επειδή κρατιέται από τις προσκολλήσεις και τη κτητικότητες του. Δεν μπορεί να εξελιχθεί, είναι σε μια κατάσταση «παγώματος» , απλά περνά τη ζωή του, χωρίς καμία επίγνωση γιατί ζει. Στην ουσία το σώμα είναι φτιαγμένο για να ζήσει 300 χρόνια τουλάχιστον αλλά κουράζεται με τις αλυσίδες που είναι δεμένο, με τα κτητικά συμφέροντα  που έχει δημιουργήσει και φυλακίσει την ίδια του τη ζωή.

Η κατάσταση της αναγνώρισης είναι το πρώτο στάδιο αφύπνισης.

Να ξεβολευτεί ο άνθρωπος και να μπει στην πράξη και πρακτική της σοφίας είναι το δεύτερο στάδιο και δυσκολότερο.

Φυσικά είναι δύσκολο να αγγιχτεί ένας νους που είναι βουτηγμένος στην πίστη και στα δόγματα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Η κτητική διαδικασία είναι η γραμμή της σημερινής ζωής του ανθρώπου. Φτιαγμένη μέσα από ένα σύστημα που χρειάζεται να χαθεί ολοκληρωτικά, για να αφυπνιστεί ο άνθρωπος. Πως όμως ,θα διερωτάστε. μπορείτε να τα χάσετε όλα; Δεν είναι ανάγκη να τα χάσετε όλα. Απλά χρειάζεται να μπείτε στη διαδικασία να αποκολληθείτε από κάθε ένα κτητικό συμφέρον που το αποκαλείτε «δικό μου». Έτσι θα σας δοθεί η ευκαιρία να κατανοήσετε γιατί το χρειάζεστε, γιατί το θέλετε και ποιο είναι το ψευδές κέρδος που παίρνετε με το να διατηρείτε κάτι άσχημο κοντά σας, που σας σταματά απλά να ζήσετε με αγάπη. Τότε, αφού κατανοήσετε , μπορείτε να δημιουργήσετε σχέσεις με ανώτερες δομές, με τα υπάρχοντα σας , έτσι μπορείτε να τα έχετε ή να τα δίνετε χωρίς να βλάπτετε τη φυσιολογία σας.

Απλά αγαπημένοι, να μην ταυτίζεστε με αυτά και να μην τα θεωρείτε δικά σας, αφού είσαστε όλοι ενωμένοι, τότε τίποτα δεν είναι δικό σας. Όλα ανήκουν σε όλους. Δύσκολο να το δεχτείτε στην ανθρώπινη υπόσταση της ατομικότητας αλλά είναι ένα από τα θέματα που κυριαρχούν στους καιρούς αυτούς.

Η κτητικότητα λοιπόν είναι μια κατάσταση που ριζώνει όταν ο άνθρωπος αρχίζει να  αποκαλεί κάτι δικό του, ακόμα και κάτι αιθερικό όπως τα συναισθήματα. Εκεί  χάνει την αίσθηση της ένωσης με όλα και δίνει μορφή, αξία, υπόσταση στην ίδια την ψευδαίσθηση του. Έτσι τη νιώθει σαν κάτι αληθινό. Αυτή η ψευδαίσθηση έχει να κάνει με την ασφάλεια επιβίωσης . «Έχει για να είναι» , αντί να είναι και απλά, αν χρειάζεται να έχει. Μια ψευδαίσθηση που στα χρονικά δρώντα της ανθρωπότητας τώρα, άρχισε να σπάει με την οικονομική κρίση. Αυτή η έλλειψη και χάσιμο της ύλης παρέχεται στην ανθρωπότητα μια ελπίδα να αφυπνιστεί και να ελευθερώσει τη ψυχή της.

Η αγάπη όταν είναι κτητική, απλά ικανοποιεί το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης. Η αγάπη όταν είναι μια ανάγκη για ασφάλεια, δεν πρέπει να λέγεται αγάπη αλλά κτητικότητα.

Η αγάπη είναι στην ουσία ένα είδος ελεύθερου μοιράσματος και όχι περιορισμού. Αν την κρατάς, σβήνει.

Η αγάπη όταν μοιράζεται δεν ξεθωριάζει αλλά γίνεται πιο φωτεινή!!!

Αθανάσιος Παναγή